" မီးလံုးေလးမ်ား နဲ႕ နိစၥဓူ၀ "

က်ေနာ္တို႕က သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သိပ္ကို ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ က်ေနာ္တို႕ လက္ေခ်ာင္းေတြ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နာက်င္တဲ့အထိ စကားေတြေၿပာ ခဲ့ၾကတယ္။ ဟာသေတြေၿပာရင္း အပ်င္းေၿဖၾကတယ္။ သတင္းေတြေပးရင္း မ်က္စိနဲ႕နားကို ဖြင့္ၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ သီခ်င္း အသစ္ေလးေတြ နားေထာင္ဖို႕ ေပးတယ္။ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းၿဖစ္ ေလးေတြေၿပာရင္း အလြမ္းသယ္ ၾကတယ္။ ဘာသာေရး ကအစ ႏိုင္ငံေရးပါမက်န္ ႏွီးေႏွာၿဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ေန႕ထက္၊ တစ္ေန႕သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြလည္း ေတြထပ္တိုးလာခဲ့တယ္။ နာမည္ ေတြကလည္း ေခာတ္ဆန္လာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကင္ပြန္းတပ္စရာ မလိုပဲ အမည္သစ္ေတြ ၿဖစ္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ေတြ ၾကားမွာ အခ်က္ၿပမီးလံုး ေလးေတြရွိတယ္။ မီးပိြဳင့္ေတြလိုပဲ အစိမ္း၊ အနီ နဲ႕အ၀ါ နဲ႕ကန္႔သတ္ ထားတယ္။ အစိမ္းေရာင္သန္းေနရင္ ေလ်ာေလ်ာရႈရႈ ေလးေၿပာႏိုင္တယ္။ မီးနီေနရင္ေတာ့ “ R u busy? “ ေလးနဲ႕ အစပ်ိဳးေလ့ ရွိၾကတယ္။

မီးလံုးေလး ေတြေပၚက စာသားေတြက လည္းစြဲေဆာင္ မႈတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြ ဆိုတဲ့ အတိုင္း ခံစားခ်က္ေတြက စံုလင္လို႕။ တစ္ခ်ိဳ႕က “ တရားနာယူေနပါသည္။ ကိစၥမရွိရင္ မေခၚပါနဲ႕။ လူလိုနားလည္ပါ…” တဲ့။ တရားနာေနလည္း မီးလံုးေလး ဘာလို႕ ၿပထားေသးလဲ။ မခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ စာသားေလးသာ လွမ္းၿပီး Enter ေခါက္ၾကည့္လိုက္။ သူေတာ္စင္ကိုကို၊ မမတို႕ ခ်က္ခ်င္းကို လက္တံု႕ၿပန္ ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီ Status ေတြကလည္း စိတ္ထြက္ေပါက္ တစ္ခုလိုပါ။ တင္ထားတဲ့ စာသားေပၚမူတည္ ၿပီးသူ႕ ခံစားခ်က္ကို ခန္႕မွန္းႏိုင္တယ္။ အခ်ိန္တိုင္း ကိုယ္စိတ္ထဲခံစားေနရတာ မွန္သမွ် ခ်ေရးလို႕ ရတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕လည္း "Never fear shadows. They simply mean there's a light shining somewhere nearby." ဒီလို စာသား လွလွေလးေတြ ေရြးတင္ၾကသလို၊
“ ဘ၀ဆက္တိုင္း England မွာ ေဘာလံုးသမား၊ Korea မွာ မင္းသား၊ ဂ်ပန္မွာ ယာကူဇာ၊ US မွာ Mafia၊ Myanmar ႏိုင္ငံမွာ ရာထူးၾကီးတဲ႔လူႀကီးသား ျဖစ္ရပါေစ၊ အရွင္ဘုရား…”
“ အနိစၥ~~~အရင္ရည္းစားကမျမဲ။ ဒုကၡ~~~ဒီရည္းစားအတြက္ေသာကမ်ားရ။ အနတၱ~~~ေနာင္လာမည့္ရည္းစားကလဲ အစိုးမရ။ ျပတ္သြားသမွ်ရည္းစားအားလံုး~~~အမွ် အမွ်….” ၿမင္တာနဲ႕ ၿပံဳးခ်င္စရာၿဖစ္ေအာင္ တင္ၾကတယ္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္မေလး ေတြက်ၿပန္ေတာ့
“ ငါ့ရင္ဘတ္ထဲကို sign in နဲ႔၀င္လိုက္ sign out နဲ႔ျပန္ထြက္လိုက္နဲ႔ မင္းငါ့ကို အင္တာနက္ဆိုင္ ထင္ေနလား? ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္၀င္မလာနဲ႔!!! မင္းအတြက္ connection က်သြားၿပီ...”
“အိပ္မက္တပြဲ ေပးပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ားမ်ားထည့္၊ အတိတ္ ဆိုးေတြ မပါေစနဲ႔၊ ခံစားခ်က္ကို ပါးပါးေလး ျဖဴး၊ သံေယာဇဥ္လည္း ပါပါေစ”
“ ငါ့ထက္ ခြင့္လႊတ္တတ္ သူကိုေတြ႔ရင္ ငါ့ကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ပါ။ ငါ့ထက္ တမ္းတတတ္သူကို ဆံုမိရင္ ငါ့ကို ေမ့ထားခဲ့ပါ။ ငါ့ထက္ သံေယာဇဥ္ ၾကီးသူကို ခလုတ္ တိုက္မိရင္ ငါ့ကို ခ်န္ထားခဲ့ပါ….” ဆိုၿပီး
အဲလို စာသားႏုႏု ေလးေတြနဲ႕ စိတ္၀င္စားေအာင္ ကလူသေယာင္၊ ၿမဴသေယာင္ တင္ၾကၿပန္ေရာ။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း “ မိုးေတြရြာေနျပီ လြမ္းလဲလြမ္းလွျပီ အခ်စ္ရယ္ အနီေရာင္စာတိုက္ပံုးထဲ ငါကိုယ္တိုင္ပဲ ခုန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္…” ဆိုၿပီး ခ်စ္သူကို ခပ္ကဲကဲေလး လြမ္းေနသလို တင္ၾကတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း တစ္မ်ိဳးေလး။
“ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲ … ေမာ္ေတာ္ေန ေရထဲ … အိမ္မွာေန အေမဆဲ … ရန္ကုန္မွာေန ဗုံးကြဲ … ေနျပည္ေတာ္မွာေန အသားမည္း … အျမင့္ဆံုးကုိတက္ အခ်စ္ဆံုးကုိ ဖက္ၿပီး ေအာ္လုိက္မယ္ … မီးလာၿပီ … မီးလာၿပီ … ေဟး” ဆိုၿပီး ေရးတင္ၾကတယ္။ ေန႕ထူးေန႕ၿမတ္လို ေန႕မ်ိဳးက်ၿပန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ လူမ်ိဳးေတြက ခ်စ္စရာအေကာင္းသား။ ဘုရားပံုေတာ္ ေလးေတြနဲ႕ အတူ ၀ါဆိုလၿပည့္ေန႕၊ ကဆုန္လၿပည့္ေန႕ စသၿဖင့္ တင္ေလ့ ရွိၾကတယ္။ သတိေပးလံႈ႕ေဆာ္ ေပးေနသလို ၿဖစ္တာေပါ့။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေန႕ထူးေန႕ၿမတ္ေတြ မွာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ အလံႏွင့္အတူ အမ်ိဳးသားေန႕၊ ၿပည္ေထာင္စုေန႕ စသၿဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္ၾကၿပန္ေရာ။

“ ခိုင္ၿမဲၿခင္းနဲ႔ၿပိဳကြဲၿခင္းၾကားမွာ တခုပဲရွိတယ္။ ရိုးသားမႈ။ ဒါဆိုဘာဂုဏ္ငယ္ ေနဦးမွာလည္း ငါတို႔မွာ ရိုးသားၿခင္းအၿပည့္ရွိခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ရွိခဲ့တယ္ ဒါဆိုဒီေန႔ဟာငါတို႕အတြက္ ဂုဏ္ရွိၿခင္းနဲ႔ ၿပန္ၿပီးအမွတ္တရ ေနေစမယ့္အခ်ိန္ (သို႔) ဂ်ဴလိုင္၁၉” ဒီႏွစ္အာဇာနည္ေန႕ မွာ တင္ထားတဲ့ စာပုဒ္ေလးကို သေဘာက်လို႕ ခြင့္မေတာင္းပဲ သိမ္းထားတာေလးပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြဆိုတာက စကားအခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ထက္စာေလး တစ္ေၾကာင္းက ပိုထိမိၾကတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳး ေတြမလား။

Globalization ေခာတ္ၾကီးထဲမွာ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အသံုးမ်ားတဲ့ Gtalk ဟာအေတာ္ကို ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းပါတယ္။ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ လိုပါပဲ။ ေန႕တိုင္းသူ႕ကိုမွ မထိေတြ႕ရရင္ ရင္ထဲမွာဟာေနသလို။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ Internet, Email၊ Globalization ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြက သိပ္ကိုေခါတ္စားၿပီး နာမည္ၾကီးစကားလံုး ေတြပါ။ သို႕ေလာ၊ သို႕ေလာနဲ႕ ဆိုလိုရင္းကို သိပ္မရွင္းခဲ့ဘူး။ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ ကာလတုန္းကလည္း သိပ္ကိုနာမည္ၾကီးတဲ့ ေ၀ါဟာရရွိခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ကြန္ၿပဴတာတဲ့။ ၿပန္ေတြးၿပီး ၿပံဳးမိတယ္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးအတြက္ ကြန္ၿပဴတာ ႏွစ္လံုးေလာက္ကို တစ္ခမ္းတစ္နား ဖဲၾကိဳးၿဖတ္ၿပီး ဖြင့္ပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက အတန္းထဲက ေကာင္မေလးက ေၿပာတာမွတ္မိေသးတယ္။ ကြန္ၿပဴတာခန္းဖြင့္ပြဲ မွာဗန္းကိုင္ရမွာဆိုေတာ့ အဆင့္ၿမင့္တယ္တဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမကမွာ လိုက္ေသးတယ္။ မနက္ၿဖန္ ကြန္ၿပဴတာခန္း၀င္ဖို႕ အ၀တ္အစားသန္႕သန္႕ပ်ံ႕ပ်ံ႕ ၀တ္လာၾကတဲ့။ ကီးဘုတ္ကေလးကို လက္ကေလးနဲ႕ တို႕ထိရမွာေတာင္ ရင္ေတြခုန္ခဲ့ လိုက္ရတာ။ အဲဒီတုန္းက ကြန္ၿပဴတာဆိုတာ မေတာ္တစ္ဆမွားႏွိပ္ မိလိုက္ရင္ ဗံုးလိုပဲေပါက္ကြဲ တတ္သလိုလို။ အလံုပိတ္ မွန္ခန္းမၾကီး ထဲက ေလးေထာင့္တံုး ကြန္ၿပဴတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ရတာလည္း ခဏခဏပါပဲ။

အင္တာနက္ဆိုတာ မသိခင္ကတည္းက တစ္သက္လံုး ေနလာခဲ့ၾကတာ ၿပည့္စံုပါရဲ႕။ ခုမ်ား တစ္ရက္ေလာက္ အင္တာနက္ေလး မသံုးလိုက္ရရင္ ကိုယ္ေတြပူလာသလို၊ အဖ်ားပဲတက္လာသေယာင္ ခံစားေနၾကရတယ္။ Gmail ေလးစသံုးတတ္စက အရမ္းကိုေခါတ္မွီ သြားၿပီလို႕ ထင္ခဲ့မိတယ္။ Gtalk ေလးေၿပာ ေနရရင္လည္း ဟင္မေကာင္းပဲနဲ႕ေတာင္ ထမင္းၿမိန္တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အစိမ္းေရာင္မီးေလး လက္ခနဲေတြ႕တာနဲ႕ လက္ကြက္ေတြ သြက္လိုက္ၾကတာ။ တစ္ရက္ကေန တစ္လ၊ တစ္လကေန တစ္ႏွစ္ စကားလံုးေတြ ကိုစာလံုးေပါင္းၿပီး ေၿပာေနလိုက္ၾကတာ။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အၿပင္မွာ မေတြ႕ဖူးၾကတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ မမွတ္မိၾကေတာ့။ ဘယ္အခ်ိန္ကာလ အထိ မၿမင္ဖူးၾက ေတာ့မလဲ ဆိုတာလည္း မေတြးမိၾကေတာ့။ စကားလံုးခ်င္း ရင္းႏွီးေနၾက ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ ႏွလံုးသားခ်င္း တစ္ၿဖည္းၿဖည္းေ၀း လာၾကတယ္။ တစ္ၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ ရင္းႏွီးပါတယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ လက္ကြက္ေတြ ေႏွးလာခဲ့တယ္။ စကားလံုးေတြ ဆိတ္သုဥ္းလာၾကတယ္။ ရွားပါးလာၾကတယ္။ ရံဖန္ရံခါ မိုးလင္းရင္ ေရးမိတာက “ Good Morning….” တစ္လံုးတည္း။ ဆက္ၿပီးဘာမွ မေၿပာၿဖစ္ၾကေတာ့။ အရင္ကထက္ က်ေနာ္တို႕မွာ ကိုယ္စီ၊ ကိုယ္စီကမာၻပတ္ စရာေတြမ်ား လာတာလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ပဲ။ ဒါကိုပဲ Globalization လို႕ဆိုရမလား။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမ့ထားၿပီး Face book မွာလယ္စိုက္ ေနၾကတာလည္း ဒုနဲ႕ေဒး။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ား ၾကၿပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း Profile ထဲသာေၾကာင္း၊ မာေၾကာင္းေတြ ေနာက္ထား “ Help me “ ဆိုတဲ့ Links ေလးခ်န္သြား ၾကေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ပုဂိၢဳလ္ေတြ အတြက္ေတာ့ ၀ါသနာပါရာ ဘေလာ့ေပါင္းစုံကိုု New page ကေနေဟာတစ္ခု၊ ေဟာတစ္ခု စိတ္ၾကိဳက္လည္ ၾကေပါ့။ အလုပ္ခ်ိန္မွာဆို အလုပ္ဖိုင္က တစ္ခုတည္းေလာက္ပါ။ တစ္ၿခား Minimize Files ေတြကေတာ့ ေအာက္ကဘားတန္း ေသးေသးေလးထဲ အစီအရီပဲ။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီအခ်က္ၿပမီးေရာင္ ေလးေတြဟာ က်ေနာ္တို႕ကို အမွန္တစ္ကယ္ ရင္းႏွီးေစခဲ့ တာလား၊ ရင္းႏွီးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနခဲ့တာလားဆိုတာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ၿဖစ္လာတယ္။ အရင္တုန္းကလို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အတူတူ ထိုင္ခ်င္တယ္။ စိတ္လိုလက္ရ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ရိုက္လား၊ ပုတ္လား စကားလံုးေတြကို တိုက္ရိုက္ေၿပာခ်င္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲေတြ အေၾကာင္းကို ၀ါးလံုးကြဲေအာင္ ၿငင္းခ်င္ေသးတယ္။ ေကာင္မေလးေတြ အေၾကာင္း၊ စာေပေရးရာနဲ႕ အလာပသလာပ ေတြေၿပာ ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို မက္ေမာေနေသးတယ္။ အရင္က က်ေနာ္တို႕မွာ ပိုက္ဆံေတြ မေလာက္ငွလည္း စိတ္မညစ္ၾကဘူး။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္လည္း အတူေသာက္ႏိုင္တယ္။ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ထဲလည္းအတူ ဖတ္ႏိုင္တယ္။ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးကို ၀ိုင္းခဲၿပီး အၾကမ္းရည္နဲ႕ လည္းအလုပ္ၿဖစ္တယ္။ ေငြမေလာက္လည္း ဘီယာကိုမွ် ေသာက္ႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႕ ရင္ဘတ္ခ်င္းဖလွယ္ၾကတယ္။ စိတ္ကူးခ်င္း ညွိယူခဲ့ၾကတယ္။ ခံစားခ်က္ေတြကလည္း ဆင္တူရိုးမွားပဲ။

ခုဒီမီးလံုးေလးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕ရင္ဘတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ ၿပင္ပကို တြန္းပို႕ခံၾကရတယ္။ အရင္တုန္းကထက္ ေငြေၾကးေတြ ၿပည့္စံုလာခဲ့ေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ခမ္းေၿခာက္လာတယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္း အေကာင္းစားေတြ ကိုယ္စီရွီေနၾကေပမယ့္ နံပါတ္ေတြက ေအးခဲေနၾကတယ္။ သက္ရွိ သူငယ္ခ်င္းေတြက သက္မဲ့မီးလံုးေလး ေတြအၿဖစ္ေနရာ ယူလာၾကတယ္။ မီးအစိမ္းေရာင္ ေလးေတြကပဲ ႏွလံုးသားေတြကို စိမ္းေစခဲ့တာလား။ အၿပင္မွာ တစ္ေန႕ေန႕ ၿပန္ေတြ႕ၾကရင္ ၿပံဳးၿပႏႈတ္ဆက္ရံု ပဲလား။ အရင္ကလို ဖက္လည္း တစ္ကင္း ရွိႏိုင္ဦးမွာလား။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္မီးနီ မၿပဖို႕က အေရးၾကီးဆံုးပါ။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ပါ။ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေန႕စဥ္နိစၥဓူ၀ ေတြၾကားမွာ ဒီအခ်က္ၿပ မီးလံုးေလးေတြ လင္းေနဖို႕လည္း ဆက္လက္လိုအပ္ ေနဆဲမလား။


ဖန္ေန၀န္း