Wednesday, December 22, 2010

" colourful Thinking "


(၂) " အခ်စ္နဲ႕ အေတြး "

အခ်စ္ဆိုတာလည္း တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းေဘးလက္ကမ္းေၾကာ္ၿငာ ေ၀သလို ေ၀ရရင္ေကာင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ ယူမိတဲ့ သူကေတာ့ ၿပႆနာတက္သြား ႏိုင္တာေပါ့။ က်ဳပ္အၿဖစ္ကလည္း အခ်စ္ေရးမွာ သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္းနဲ႕ပဲ " ခ်ိန္ပါ " ၿဖစ္ေနခဲ့တာ အဆန္းတၾကယ္ေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အိုင္တီ ( IT ) ေခတ္မွာ ရင္ဘတ္အေဟာင္းေတြကို Refresh လုပ္တတ္ဖို႕က အေရးအၾကီးဆံုးပဲ။ သိုးေနတဲ့ ရင္ဘတ္ၾကီးနဲ႕ အသက္ရွဴေနမွေတာ့ ေအာက္သိုးသိုး အနံ႕ပဲထြက္လာ ေတာ့မွာေပါ့။ အထီးက်န္ေနလို႕ ခင္ဗ်ားကို ၿပတိုက္ထဲ ထည့္ထားရေလာက္ေအာင္လည္း တန္ဖိုးမွမရွိတာ။ ရင္ခုန္သံက သက္ေသၿပရေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္ မေနဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ ေနာက္တစ္ဘူတာမွာ ရွိမယ္လို႕ ေမွ်ာ္မွန္းရင္း က်ဳပ္အၿမဲ ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အသဲပံု ဖုန္းနံပါတ္ဆီကို က်ဳပ္မၾကာခဏ မက္ေဆ့ပို႕တာ အၿမဲနံပါတ္မွားေနခဲ့တယ္။ Shit! ေလာကၾကီး ခင္ဗ်ားဒါေတာ့ သက္သက္ယုုတ္မာတာပဲ။

က်ဳပ္အိပ္ေနရင္ အခ်စ္ကအၿမဲ တံခါးလာ ေခါက္တတ္တယ္။ ခဏခဏ တံခါးထဖြင့္မိလို႕ က်ဳပ္အိပ္ေရးပ်က္ေပါင္း လည္းမ်ားလွၿပီ။ မဖြင့္မိၿပန္ရင္လည္း အခ်စ္က သိပ္ကိုဆူညံ ေနေတာ့တာပဲ။ ဘ၀ဆိုတာ အခ်စ္မဟုတ္ေပမယ့္ အခ်စ္ကေတာ့ ဘ၀ပါပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အခ်စ္ကို ဒူးမေထာက္ပဲ ဦးညႊတ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးပါ။ ဒါဟာ လူသား ပီသမႈတစ္ခုပါ။ အခ်စ္ကို အပ်င္းေၿပ ခံစားတာမ်ိဳးေလာက္ က်ဳပ္ခံၿပင္းတာ မရွိဘူး။ အရက္ကိုပဲ ေရေရာလို႕ ေကာင္းတာပါ။ အခ်စ္ကိုေရမေရာခ်င္ စမ္းပါနဲ႕။ အပ်င္းေၿပ ဆိုတာ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္း လို႕ပဲ..လို႕ေတာ့ မလုပ္ခဲ့ပါနဲ႕။ ဒါက ၿမစ္တို႕၏ မာယာေခတ္က ေခတ္သံုး စကားေတြပါ။ အၿဖဴမဟုတ္ရင္ အမဲ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ လုပ္ခဲ့ပါ။ မိန္းမနဲ႕ ေယာကၤ်ားသူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္ရတာ သိပ္ကိုစည္းမ်ားလြန္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဟာ ခ်စ္သူၿဖစ္လာ ႏိုင္ေပမယ့္ ခ်စ္သူကေန သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကေတာ့ တစ္ကယ္ကို ေအာက္သက္သက္ ႏိုင္လြန္းတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ေၿပာတဲ့ လူအခြင့္အေရးအသံေတြ စီေ၀ေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေတာထဲမွာ အခ်စ္ကေတာ့ မပါေလာက္ဘူး။ လူ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ဘလက္ကာယ ၿပဳလို႕ရခ်င္ရမယ္။ ခင္ဗ်ား တန္ဖိုးထားတဲ့ အခ်စ္ကို မုဒိန္းက်င့္ၿပီး အပိုင္သိမ္းလို႕ ေသေတာင္မရႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက ကိုယ္မတရားတာ လုပ္မိခဲ့ရင္ ပါးရိုက္ လိုက္လို႕ရတယ္။ ေလာကၾကီး မတရားခဲ့ရင္ က်ဳပ္ကကိုယ့္ပါးကိုယ္ပဲ ၿပန္ရိုက္ဖို႕ရွိေတာ့တယ္။

ခုေခတ္ၾကီးက မိန္းကေလးေတြ ေရလာေၿမာင္းေပးတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ကယ္ခ်စ္တဲ့ ေယာကၤ်ား တစ္ေယာက္ေရွ႕ ဒူးေထာက္ၿပီး Propose လုပ္ဖို႕၀န္မေလး ၾကေတာ့ပါ။ မဟုတ္ရင္ ဦးရာလူဆိုတဲ့ ဖူးစာသူနဲ႕ အေၾကာင္းပါသြားခဲ့ရင္ လြမ္းရခ်ည္ရဲ႕ မလားေလ။ အခ်စ္ဆိုတာ ၾကိဳတင္မဲတို႕၊ ေနာက္က်ဂိုးတို႕နဲ႕ အႏိုင္ပိုင္းလို႕ မွမရတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က် အခ်စ္ရွိပါတယ္ဆို ပင္နတီရသလို ေနာက္တိုးအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႕ ၾကံဳတတ္ၾကၿပန္တယ္။ ဘယ္ မိန္းကေလးကမွ " ေအာ္ေဆြး " ( ေအာ္ရယ္ဂ်င္နယ္အတိုင္း ေဆြးသြားၿခင္း or အပ်ိဳၾကီး ) မၿဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ အခ်စ္လား သူဖ်ားေနတယ္ဆိုတာ စာထဲပဲေကာင္းတာပါ။ ဒီေခတ္မွာ ထက္ၿမက္တဲ့သူေတြက သူတို႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ခပ္တံုးတံုးမၿဖစ္ ေစခ်င္ၾကဘူး။ ရင္ခုန္သံဦးက်ိဳးဖူးတဲ့ သူမ်ားၾကၿပန္ေတာ့ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ အခ်စ္နဲ႕ပဲ အသက္ဆက္ၾကၿပန္တယ္။ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူဆိုတာ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေရာက္ ေမ့လို႕မရၾကပါဘူး။ ဒါကို အခ်စ္ဦး လို႕ေခၚမလားပဲ။

တစ္ခါတုန္းက အခ်စ္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ကစားပြဲေလး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေကာင္ေလးနဲ႕ေကာင္မေလးဟာ အတူတူ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ ေတြၿဖစ္ၾကတယ္။ ေကာင္မေလးမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္။ ေကာင္ေလးမွာေတာ့ သူစုေဆာင္းထားတဲ့ စက်င္ေက်ာက္ေတြ ရွိတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ႕မွာရွိတဲ့စက်င္ေက်ာက္ေတြနဲ႕ ေကာင္မေလးရဲ႕ ခ်စ္သူကိုလဲလွယ္ေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလး ကလည္း သေဘာတူခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးဟာ အၾကီးဆံုးနဲ႕ အလွပဆံုး စက်င္ေက်ာက္ေတြကို ဖယ္ထားခဲ့ၿပီး က်န္တာေတြကို ေကာင္မေလးကို ေပးခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ကတိအတိုင္း သူ႕မရဲ႕ ခ်စ္သူကို ေပးခဲ့တယ္။ ထိုေန႕ညမွာ ေကာင္မေလးက ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေကာင္ေလးကေတာ့ ေကာင္းစြာ အိပ္မေပ်ာ္ ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးဟာ သူ႕ရဲ႕ကြယ္ရာမွာ သူစက်င္ေက်ာက္ေတြ ဖယ္ခ်န္ထား ခဲ့သလိုသူ႕ေနာက္ကြယ္မွာလည္း ခ်စ္သူနဲ႕ေပ်ာ္ေနလိမ့္မလား ဆိုၿပီး ေတြးပူေနခဲ့လို႕ပါပဲ။ ဒီကစားပြဲက ရိုးရိုးေလးပါ။ မိမိတို႕ဟာ တစ္စံုတစ္ဦးေပၚမွာ ရာႏႈန္းၿပည့္ ေပးဆပ္ႏိုင္မႈ မရွိခဲ့ရင္ သူ႕ဘက္မွလည္း ရာႏႈန္းၿပည့္မိမိကို ယံုၾကည္မႈရႏိုင္ပါ့ မလားဆိုတာ အၿမဲသံသယ မကင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႕လည္း ဘ၀မွာ အရာရာကို ရာႏႈန္းၿပည့္ သူတစ္ပါးေပၚမွာ ေပးဆပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ ႏိုင္မွာေသခ်ာပါတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္၀ကၤဘာထဲ ခပ္ေထြေထြေလး လြင့္ရသလိုမ်ိဳးပဲ။ မူးလို႕ေကာင္းသလို ရူးလို႕လည္း ေကာင္းတယ္။ ေတြးလို႕ေကာင္းသလို ေဆြးလို႕လည္း ေကာင္းၿပန္တယ္။ ေကြ႕ေကာက္တတ္တဲ့ မာယာပါတဲ့ ၿမစ္တစ္ဆင္း လို႕ယူဆမိတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ အခ်စ္ကို လြင့္ပါးတဲ့စိတ္နဲ႕ စိတ္လိႈင္းခတ္သံ ခပ္ပါးပါး တစ္ခါတစ္ခါ ဖတ္ၿဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ ကိုယ္ၿပန္ရွက္ေန တတ္တယ္။ အလိုက္ မေပးရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို တိမ္ေတြလို၊ ေလေတြလို လြင့္...ေမ်ာ...စံစားရင္း စိတ္ကူးနဲ႕ပဲ ခပ္ၿမင့္ၿမင့္မွာ ၀ဲ၀ဲေလးလြင့္ ေနရတာစြန္တစ္ေကာင္လို ခံစားရတယ္။ အခ်စ္အတြက္ဆို အရည္မေပ်ာ္မွန္း သိပါရက္နဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ ေနတတ္တယ္။ က်ဳပ္ရင္ဘတ္ၾကီးက ၿမစ္က်ိဳးအင္းလို ေကြ႕သည္တစ္လွည့္၊ ေကာက္သည္ တစ္လွည့္နဲ႕။ အခ်စ္ယွက္သြယ္ေနတဲ့ ညေနခင္းဟာ သိပ္လွခဲ့ဖူးတယ္။ ခံစားခ်က္ ခ်ိဳေနတဲ့အခ်ိန္ေလး အခ်စ္က ိုစားသံုးလိုက္ရတာ သိပ္တန္ဖိုးရွိတယ္။ မေတာ္တဆ လိပ္ၿပာတစ္ေကာင္ ပုခံုးေပၚလာနားခ်ိန္ဟာ လိပ္ၿပာေလး ခ်စ္တဲ့သစ္ပင္ အၿဖစ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ပင္၀ါးရံုက ေလယူတိမ္း တတ္တယ္တဲ့။ က်ဳပ္စိတ္ကေတာ့ မေထာင္ခင္ ကတည္းက ညႊတ္ကြင္း မိေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ တစ္ခါ တစ္ခါလည္း ခံစားခ်က္ေတြကို အစိမ္းလိုက္ ၿမိဳခ်မိလို႕ ပ်ိဳ႕ေတာင္ပ်ိဳ႕တယ္။

က်ဳပ္ကၾကယ္ေတြကို ခ်စ္တယ္။ ၾကယ္ေၾကြတာကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး။ အသဲကြဲတဲ့ညမွာ ၾကယ္ေၾကြတာဟာ ရင္၀လွံဆူးတာထက္ ပိုဆိုးတယ္။ အခ်စ္ဒဏ္ဆိုတာ ေသရြာပါပဲ။ လူေတြဟာ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေတြကို ေလာဘၾကီးရင္း အရနည္းခဲ့ၾကတယ္။ လူေသရင္ အသုဘလို႕ နာမည္ေပးၿပီး ေသဆံုးၿခင္းအခမ္းအနား လုပ္ၾကတယ္။ အခ်စ္ဆံုးတဲ့ ရင္လူးပြဲက်ေတာ့ မစည္ကားပဲ ေၾကကြဲၾကရတယ္။ လူေတြက အခ်စ္သခင္ပဲ ၿဖစ္ခ်င္ ၾကတာပါ။ အခ်စ္ရဲ႕ ေက်းကၽြန္ၿဖစ္မွာေတာ့ ေၾကာက္ၾကတာ ခ်ည္းပါပဲ။ အခ်စ္က သစ္ပင္လို အခ်ိန္တန္ ရြက္ႏုေ၀ၿပီး အၿမစ္ေတြေဆြးသြားမ်ိဳး မွမဟုတ္တာ။ အခ်စ္ဆိုတာ " ခ်စ္တယ္ " လို႕အၾကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေအာ္ဟစ္ ေနရံုနဲ႕မၿပီးပါဘူး။ ရင္ဘတ္နဲ႕ရင္းတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ေအာင့္မွာပဲ။ သူ႕အရသာက နဲနဲေလာက္ေတာ့ သက္ေနလိမ့္မယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက Bankrupt ၿဖစ္မွာေၾကာက္ရင္း Sick of Love ကိုမလိုအပ္ပဲ ခံစားေနၾကရတယ္။ ဒီရာစုသစ္ မွာက အခ်စ္=အခ်စ္? ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္=ေငြေၾကး? ေဟာလိ၀ုဒ္မေၿပာပါနဲ႕ေလ။ က်ဳပ္တို႕ ေရႊၿပည္ၾကီးက တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အခ်စ္ဆိုတာ သိန္းသံုးရာ့ ငါးဆယ္တန္ ဟန္းဖုန္း ( သူေၿပာတာပဲ ဟုတ္လားမဟုတ္လားေတာ့ မသိ ) ၀ယ္ေပးႏိုင္လို႕ အေဖအရြယ္ကို အခ်စ္စစ္လုပ္လို႕ ရႏိုင္တာပဲ။ ဒီလိုေၿမာင္းေပးႏိုင္ရင္ ေရလာတာမွ ခလုတ္ ေတာင္ထဖြင့္ စရာမလိုတဲ့ေခတ္ေလ။ ေယာင္းမၿမင္းစီးထြက္တာသာ စကားပံုရွိတာေလ။ ေယာကၡထီး ၿမင္းစီးထြက္တာက် ( Small ဆြဲၿခင္း ) ဘယ္သူသိတာမွတ္လို႕။ က်ဳပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ဟတ္ထိတဲ့ သီခ်င္းေလး ၾကားဖူးထားတယ္။ တို႕မိန္းမယူရင္ကြယ္ ရုပ္ရည္လည္း ေခ်ာရမယ္၊ ပိုက္ဆံလည္းေပါရမယ္...တဲ့။ ၿဖစ္ႏိုင္ရင္က်ဳပ္ရဲ႕ အခ်စ္စစ္ကို " ၀မရရ " ေလးဆီ CV Form ေပးခ်င္မိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဟမ္ဘာဂါ ၿဖစ္မွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဗ်။

ဒီေခတ္မွာ အခ်စ္ဆိုတာ ေဖ့ဘြတ္မွာ စံုတြဲဓါတ္ပံုတင္ဖို႕ အလန္းဇယားနဲ႕ လမ္းသလားၾကတာ မ်ိဳးမ်ားလား။ Love Anniversary ေန႕ေတြမွာ စံုတြဲပ်ိဳ ( ကေလးမယူၾကေသးသူမ်ား) တို႕ ေရသြားကူးၾက တဲ့ပံုေတြကအစ ေ၀ေ၀ဆာဆာ နဲ႕ပါပဲ။
" မမပိုလွလာတယ္.." ေကာ့္မက့္လိုက္ရံုနဲ႕ ေရးခ်င္ရက္ဂြင္၀င္ ဆိုသလိုပါပဲ။
"ဟုတ္တယ္ ေရကူး၀တ္စံုက နဲနဲမ်ားက်ပ္ေနသလားလို႕ US ကဘရားသားက ပို႕လိုက္တာေလ..." ဒီလို အတင္းကို မဆိုင္လည္း မယ္မယ္ရရေလး ၿပန္ေၿဖတတ္ၿပန္ေရာ။ က်ဳပ္နဲ႕မဆိုင္ေသာ္လည္း မေနႏိုင္တဲ့လက္က ေရးခ်င္ေနမိတယ္။ စာေရးခ်င္တဲ့သူေတြမ်ား စကားမ်ားထက္လူထက္ ေၾကာက္ဖို႕ ပိုေကာင္းတယ္။ ေဖ့ဘြတ္ ေ၀ါေပၚတက္ၿပီး အခ်စ္နဲ႕ ေမာင္ ႏွစ္ပါးသြားတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးက်ၿပန္ေတာ့ လူသိရွင္ၾကား ခ်စ္ၿပတာမ်ိဳးမ်ားလား။ Love is not public! မဟုတ္လားဗ်ာ။ လူေတြက Sex is not public. ေလာက္ပဲသိထား ၾကတာကိုး။ ဒီလိုသာ ေၾကာ္ၿငာေၾကးဆို သတင္းစာထဲ " မာယာမပါတဲ့ အခ်စ္ အလိုရွိသည္ " လို႕က်ဳပ္ထည့္ခ်င္မိပါရဲ႕။

က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္ကိုပါးရိုက္ၿပီးမွ အေၿဖေပးမယ့္ ခ်စ္သူမ်ိဳးပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိေတာ့တယ္။

ဖန္ေန၀န္း



Monday, December 20, 2010

" colourful Thinking "

(၁) " ဘ၀နဲ႕ အေတြး "

လူ႕ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္ေနသေယာင္နဲ႕ ပ်င္းရိစရာ ေကာင္းလာတယ္။ ညစာစားစရာ မရွိတဲ့သူဟာ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ကဗ်ာမဆန္ ေနႏိုင္ဘူးေလ။ လြမ္းေရးထက္ ၀မ္းေရးကပိုခက္တယ္ မလား။ ဘ၀က ကဗ်ာပီပီ၊ စာပီပီေရးတတ္ ေအာင္မေသမခ်င္း ခ်င့္ခ်ိန္ေနရမွာပါပဲ။ ရွိတာေလးနဲ႕ေလာက္ေအာင္စား၊ လွေအာင္၀တ္ၾကေၾကးဆို လူ႕ဘ၀မွာ ၿပိဳင္ပြဲဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ အစြန္းမေရာက္တဲ့ မဇၨိဳမပဋိပဋာထဲမွာ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ၿခင္း ကသပ္သပ္ပါ။ လူက၀တ္ေက်တမ္းေက် မရယ္ခ်င္လည္း ရယ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါဟာ စက္ရုပ္ထက္သာ တဲ့အခ်က္ပဲ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ ခင္ဗ်ားဟာ ေငြ၀ယ္ကၽြန္ပါပဲ။

ဘယ္ေရွာ့ပင္းေမာမွာမွ ေစ်းၾကီးတဲ့ Branded Life ေတြအသင့္ မေရာင္းဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ Branded ၿဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးေနရတဲ့ ေစ်းသည္လိုပဲ။ ေလာကၾကီးကဘာကို သတိထားရမလဲ ဆိုတာကို ( ! ) မၿပဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ စီေဘာက္ထဲမွာလို စိတ္ၾကိဳက္ ေရးခြင့္ မရွိဘူး။ IT ေခတ္မွာ သတင္းစာနာေရး သတင္းထက္အင္တာနက္က အတင္းအဖ်င္းေတြက ပိုစိတ္၀င္စားဖို႕ ေကာင္းတယ္ မလား။ သိပ္လွတဲ့မိန္းကေလးေတြမွာ ခ်ိဳင္းေမႊးေတြရွိေနတာ ေလာကၾကီး အၿပစ္လား။ တစ္ခါ တစ္ခါလည္း စေတာ့ကင္(stocking) ၀တ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးေပါင္လံုးက ကိုယ့္ထက္တုတ္ ေနတာက် ေလာကၾကီးက တယ္မတရားဘူး။ ခုေခတ္မွာ အရက္ေသာက္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးက အပ်က္မ မွမဟုတ္ေတာ့တာ။ ေနရာတိုင္းမွာ ညေနေစာင္း ညဥ္႕ငွက္မေလးေတြ က်က္စားတဲ့ ေဒသဟာ ပိုစည္ကား ေလ့ရွိတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတက္ေတာ့ သူတို႕စက္ရွင္( Section )ခေတြလည္း ေၾကးၿမင့္ၾကရမွာေပါ့။ သူတို႕ကိုအၿပစ္ေၿပာဖို႕ ေတာ့မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္ကလည္း သူေတာ္ေကာင္းမွ မဟုတ္ပဲ။


ေလာကမွာ သူမ်ားဦးေႏွာက္ ေဖာက္စားတတ္တဲ့ လူကပညာရွိလား၊ အေဖာက္စားခံရတဲ့ သူကပညာရွိလား။ တစ္ရက္ကို စာမ်ိဳးစံု တစ္ဘီလီယံ (သန္းတစ္ေထာင္) ေက်ာ္တင္ႏိုင္ေအာင္ Facebook ကြန္ရက္တီထြင္ခဲ့သူ Mark Zuckerberg ကိုက်ဳပ္တို႕ ကိုးကြယ္ဖို႕ လိုအပ္သလား။ ကိုယ္ေလးစားရင္ ဒူးမညြတ္ႏိုင္ေတာင္ ဦးညြတ္ သင့္တယ္လို႕ က်ဳပ္ယူဆတယ္။ လူဆိုတာ ဟုတ္တာခ်ည္းပဲ လုပ္ေနရင္လည္း ေလာကၾကီးက ပ်င္းစရာေကာင္း လာေတာ့မွာေပါ့။

ခုေခတ္စားေနတဲ့ ၀ီကိလိခ္ အင္တာနက္၀ဘ္ဆိုက္ ထူေထာင္တဲ့ Julian Assange တို႕လို တစ္လြဲဆံပင္ေကာင္း လုပ္မွလည္း က်ဳပ္တို႕က မ်က္စိပြင့္၊ နားပြင့္ရွိမယ္မလား။ နည္းပညာေတြနဲ႕ မအားလပ္ တဲ့ၾကားမွာပဲ သူက ဆြီဒင္ႏုိင္ငံမွာ အမ်ိဳးသမီး ၂ ဦးကို အလိုမတူဘဲ လိင္ဆက္ဆံမႈလည္း ရွိခဲ့ေသးသတဲ့။ လူဆိုတဲ့သတၱ၀ါမ်ိဳးက အေရးေပၚမဟုတ္တဲ့ Emergency ထြက္ေပါက္မ်ိဳးကို ရွာေဖြတတ္ၾကတာလည္း ခုေခတ္မွာ သိပ္ေတာ့မဆန္း လွပါဘူးေလ။ က်ဳပ္လည္း တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ကမာၻေက်ာ္ၿဖစ္ခ်င္ ေသးတယ္ဗ်။ ငရဲမင္းနဲ႕ ခ်က္တင္အေၾကာင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္တယ္။ ကြန္ၿပဴတာလက္ကြက္နဲ႕ ေၿပာတာကို ခင္ဗ်ားအၿပစ္ရွိတယ္လို႕ ယူဆသလားလို႕ ေမးၾကည့္မယ္။ ဘယ္လိုၿပစ္မႈကို အထေၿမာက္တယ္ ဆိုတာပါ ေဆြးေႏြးမယ္။ က်ဳပ္ဒါေတြ ကမာၻၾကီးကို ခ်ၿပႏိုင္ရင္ Person of the year ေလာက္ေတာ့ အေရြးခံရ ေလာက္တယ္ဗ်။


ေလာကၾကီးနဲ႕က်ဳပ္ကေတာ့ ခ်စ္သူၿဖစ္လိုက္၊ ရန္သူၿဖစ္လိုက္နဲ႕ပါပဲ။ အခန္႕မသင့္ရင္လည္း က်ဳပ္ကေတာ့ ငါကိုင္တုတ္တာပဲ။ သူကက်ဳပ္ကိုဆို မ်က္ႏွာသာသိပ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ကအလုပ္ခ်ိန္ကလြဲလို႕ အလုပ္သိပ္ရွဳပ္ေန တတ္တဲ့ေကာင္။ ရံုးဆင္းခ်ိန္နဲ႕ အားလပ္ရက္ေတြမွာ အေမာေၿပအလုပ္ေတြနဲ႕ ဇယ္ဆက္ ေနရတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သိပ္ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ ခ်ည္ခင္ကို အစရွာဖို႕ဘယ္ေတာ့မွ မၾကိဳးစားဘူး။ အသစ္တစ္လံုး ပဲထပ္၀ယ္လိုက္မယ္။ အခ်ိန္ကေငြထက္ ေၾကးၾကီးတယ္လို႕ က်ဳပ္ယူဆမိတယ္။

က်ဳပ္က ေသမ်ိဳးေတြ အခ်င္းခ်င္း မာနတံခြန္တက္ ေနတာအားၾကီး မုန္းတတ္တဲ့ေကာင္။ တစ္ကယ္ဆို ၿမန္မာၿပည္ဘြား လန္ဒန္ကကလူလည္း ေသမွာပဲ။ နာဂစ္ၿဖစ္ၿပီး တစ္ေကာင္ၾကြက္ ၿဖစ္ေနခဲ့တဲ့ လူေၿမၾကြက္ လည္းေသရမွာပဲ။ အေသၿပိဳင္ပြဲမွာ အလွဆံုး ဆိုတာ သူ႕သမိုင္းပဲ ရွိတယ္။ ေသမွေတာ့အေခါင္းကို ကာလာစံုေရြးခိုင္းဖို႕ မလိုအပ္ပါဘူး။ စိတ္ေအးလက္ေအး ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး အသက္ကို ထုတ္ပစ္လိုက္ႏိုင္ ဖို႕အေရးအၾကီးဆံုးပဲ။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ဟာ ညင္သာေနဖို႕ပဲ လိုတယ္။ ၀ါက်ဆံုးရင္တာ ပုဒ္မ(။) ခ်လို႕ရတယ္။ ဘ၀ဆံုးရင္ သူ႕အတြက္ ပုဒ္မ(။) ဆိုတာ မရွိဘူး။ က်ဳပ္က ေတာ့ေလ သံသရာကို ကဗ်ာလုပ္ၿပီးေရးရမွာေတာင္ ေၾကာက္မိတယ္။ က်ဳပ္တို႕အတြက္ သံသရာေၾကြးဆိုတာ နည္းတာမွတ္လို႕။ ခင္ဗ်ားမေက်နပ္ရင္ လဲေသလိုက္ရံုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အကုသိုလ္ကံေတြ အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးကို ဘယ္ေလာကပါလနတ္မင္းကမွ တတ္ႏိုင္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူေတြက ေကာင္းမႈလုပ္ရမွာသာ ၀န္ေလးေနသလိုလို၊ မဆိုင္သလိုလို ေနတတ္ၾကတာ။ အကုသိုလ္မ်ားလုပ္ဖို႕ဆို ေသခ်ာၿပင္ဆင္ၿပီး အပင္ပန္းခံ တတ္ၾကတာမ်ိဳးေတြေလ။


ဘ၀မွာ ပညာကုန္သြယ္ၿခင္းက ေငြကုန္သြယ္ၿခင္း ထက္ၿမတ္သတဲ့။ ခုေခတ္ကေတာ့ ေငြကုန္သြယ္ၿခင္းကပဲ ပိုၿမတ္ေနသလိုပါပဲ။ ေရႊအိုးရွိမွ ပညာရွာလို႕ ရတဲ့ေခတ္မလား။ " Life is No money, No beauty." ရာႏႈန္းၿပည့္ေတာ့ က်ဳပ္မဆိုလိုပါဘူး။ ကမာၻ႕နံပါတ္တစ္ေနရာကို ယူေနၾကတဲ့ အခ်မ္းသာဆံုး ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြထက္ လူမသိသူမသိ နံပါတ္တစ္ ေနၾကတဲ့လူေတြ မရွိႏိုင္ဘူးလို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ထင္သလား။ " အဟက္ " ဒီလိုပဲ ေလွာင္ရယ္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ပညာတတ္နဲ႕ လူခ်မ္းသာဆိုတာ တစ္ကိုယ္တည္း ပူးေနမွ လူၿဖစ္က်ိဳးနပ္ တဲ့ေခတ္ေလ။

ခုေခတ္က Professional နဲ႕ ၀ါသနာကို ခြဲတတ္လာၾကၿပီ။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ၀ါသနာပါရာနဲ႕ ေငြရွာတာထက္၊ ေငြရွာေနရင္းမွ ၀ါသနာပါရာကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနၾကတဲ့ေခတ္ေလ။ ဒီေခတ္မွာ စာရိတၱေကာင္းၿပီး မြဲေတေနရင္လည္း လူရာမ၀င္ ႏိုင္ၿပန္ဘူး။ ဂလိုဘယ္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ က်ဳပ္တို႕ဦးေႏွာက္ေတြ ေကာင္းေနဖို႕၊ ေသြးေတြရဲေနဖို႕ပဲ လိုအပ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာအဆင့္ေနာက္ဆံုး ရခဲ့လို႕ ၀မ္းနည္းစရာ မရွိပါဘူး။ ခပ္တံုးတံုးအေတြးအေခၚ ေတြကိုသာ ေခါင္းထဲထည့္မထားဖို႕ လိုအပ္တာပါ။ ဘ၀မွာ ေခါင္းကိုက္တာနဲ႕ ေခါင္းၿဖတ္လိုက္စရာမွ မလိုအပ္တာ။


" ဘ၀ဆိုတာ အေတြးေတြကို တင္ေဆာင္ခုတ္ေမာင္းလာတဲ့ ရထားတစ္စီး လိုပါပဲ။
"

ဖန္ေန၀န္း

Wednesday, December 15, 2010

" သံုးဆယ့္တစ္ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ "


(၁)
ဒီဇင္ဘာသံုးဆယ့္တစ္ရက္။
လူတိုင္း ဟက္ပီးနယူးယားအတြက္ ရင္ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္ တဲ့ေန႕တစ္ေန႕။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚလဲ့ခိုင္ အတြက္ေတာ့ အသဲႏွလံုးတစ္ခုလံုး ႏုတ္ယူသြားသလို ေၾကကြဲခဲ့စားေနရသည္။ ဒီဇင္ဘာလို ခိုက္ခိုက္တုန္လွတဲ့ ေဆာင္းတြင္း ေရာက္တိုင္း ရင္ထဲကအပူမီးဟာ ယခုထိေတာက္ေလာင္ ေနဆဲပင္။ " ဟက္ပီးနယူးယား " ဟုေအာ္သံ ေတြၾကားတိုင္း သတိတရား မရွိေတာ့ ေလာက္ေအာင္ သူမရင္ကြဲမတတ္ ခံစားေနရသည္။ သူမရင္ထဲက အမာရြတ္ကေသရာပါ ေနခဲ့ၿပီ။ သူမရဲ႕ ရင္တြင္းမီးဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ ၿငိမ္းသတ္မရႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ မီးညႊန္႕ၾကီးလွသည္။ ဒီဇင္ဘာသံုးဆယ့္တစ္ရက္ ေရာက္တိုင္း ေၾကကြဲမႈေတြက သြက္သြက္ခါ ေနတတ္သည္။ သူမေလာကဓံတရားရဲ႕ လွည့္စားၿခင္းကို ခုထိအေၿဖရွာ မရႏိုင္ပါ။ အၿဖစ္အပ်က္ေတြက မေန႕တစ္ေန႕ကလိုပင္ အသစ္အတိုင္း လတ္ဆတ္ဆဲ ရွိေနတုန္းၿဖစ္သည္။ ခုလည္းမၾကာခင္ ေရာက္လာမယ့္ ထိုေန႕အတြက္ သူမေတြးရင္း ငိုရေပဦးမည္။ သူမအတြက္ မ်က္ရည္က ခံစားရသေလာက္ မက်ႏိုင္ေတာ့ပါ။

(၂)
အဲဒီေန႕တုန္းကေပါ့။ ေဒၚလဲ့ခိုင္တို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းထဲ စကားစမည္ေၿပာရင္း သားအိမ္အၿပန္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ မိုးသိပ္မခ်ဳပ္ေစဖို႕ သူမသားကို ေသခ်ာမွာ လိုက္ေသးသည္။ သားကဆိုင္ကယ္စီးရင္ အရွိန္ကို တင္ေမာင္းတတ္ေသာ အက်င့္ရွိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူမသားကို အၿပင္သြားတိုင္း ရတက္မေအးႏိုင္ ရွိလွသည္။ ဒီညလို ႏွစ္ကူးမယ့္ညဆို လူေတြက သိပ္ရႈပ္ေထြးလွသည္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေၿဖၿပီးတာနဲ႕ ဂ်ပန္ဆိုင္ကယ္၀ယ္ေပးဖို႕ ကတိေပးမိတာ မွားသြားလား ဟုသူမ မၾကာခဏ ေတြးမိသည္။ အေဖလုပ္သူ ကေတာ့ မင္းသားက ေယာကၤ်ားေလးပါကြာ ဆိုၿပီး သိပ္အပူအပင္ မရွိလွ။ သားကခုမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးမို႕ သူမသိပ္စိတ္မခ်တာေတာ့ အမွန္ပင္။ သားသမီး ဆက္မထြန္းကားခဲ့လို႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားကိုပဲ အားကိုးၿပီးခ်စ္ေနရသည္။ ညဆယ္နာရီ ထိုးခါနီး အခ်ိန္ထိ သားကအိမ္ၿပန္မေရာက္ေသး။ သားအိမ္ၿပန္ မေရာက္ေသးတိုင္း သူမစိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်ၿပီးမအိပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေမးကနဲ ငိုက္က်သြားရာမွ အသံသဲ့သဲ့ ၾကား၍ ေဒၚလဲ့ခိုင္ဆတ္ကနဲ ထထိုင္လိုက္သည္။

" ဟဲ့ သားေလး မိုးခ်ဳပ္လွခ်ီလား " သူမလွမ္းေမးလိုက္သည္။ သူမသားကို မၿမင္ရေသးေပ။ သူမ မီးခလုတ္ကို ထဖြင့္လိုက္မွ သားကိုၿမင္လိုက္ရသည္။ သားမ်က္ႏွာခါတိုင္းေလာက္ မရႊင္ၿပပဲ ညိဳးႏြမ္း ေနသလို သူမ ခံစားေနရသည္။ သူမကို ဘာမွၿပန္မေၿပာပဲ သားလုပ္သူက သူ႕အခန္းထဲ ၀င္သြားသည္။ သားေသာက္လာတာ သူမအနံ႕ရေနသည္။ သားအေဖသိရင္ မိုးမီးေလာင္မွာဆိုး၍ သူမဘာမွ သားကို ေၿပာမေနေတာ့။ သူမ ဧည့္ခန္းမီးကို ၿပန္ပိတ္မယ္ လုပ္တုန္းသားက သူ႕အိပ္ခန္းထဲမွ ၿပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမရုတ္တရက္ က်က္ေသေသသြားသလို တစ္ကိုယ္လံုး ရပ္တန္႕သြား၏။ သားက လည္ကတံုးအက်ၤီအၿဖဴနဲ႕ ကခ်င္ပုဆိုးကို ၀တ္ၿပီးထြက္လာခဲ့သည္။ သူမတို႕ မိသားစုသံုးေယာက္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္တိုင္း သားကဒီလို ၀တ္ေလ့ရွိသည္။ သူမသားမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ လိုက္သည္။ အံ႕ၿသထိတ္လန္႕မႈနဲ႕ အတူသူမ မင္သက္သြားခဲ့သည္။ သားမ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ စိုရႊဲေနပါလား။

" သား "

သူမတိုးတိုးေလး ေခၚလိုက္ေပမယ့္ အသံကခပ္က်ယ္က်ယ္ ထြက္သြားသည္။ သူမေခၚသံၾကားမွ သားလုပ္သူက သတိ၀င္လာသလို ကမန္းကတန္း မ်က္ရည္သုတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမဆီကိုတိုးလာခဲ့ၿပီး ပါးၿပင္ကိုခပ္ဖြဖြ နမ္းလိုက္သည္။


" သား ေမေမနဲ႕ေဖေဖကို သိပ္ခ်စ္တယ္ "

သားကေၿပာၿပီး သူမကိုထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ သူမေရွ႕ ရိုက်ိဳးစြာပဆစ္တုပ္ ထိုင္ၿပီး သူမႏွင့္ အိပ္ေနတဲ့ အေဖ လုပ္သူကို ကန္ေတာ့လိုက္သည္။ လိမၼာလိုက္တဲ့ သားေလးလို႕ သူမေၿပာ မထြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူမရင္ထဲမွာ စကားလံုးေတြ ေၿပာမရေလာက္ေအာင္ ဆို႕ႏွစ္ေနခဲ့သည္။ ႏွစ္သစ္ကို သားေလးက မိဘေတြကို သိတတ္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးနဲ႕ စတင္လိုက္တာ သူမသိလိုက္သည္။ သူမလက္ထဲက စိတ္ပုတီးကို သားကလွမ္းယူလိုက္သည္။


" ေမေမ သားပုတီးစိတ္ခ်င္လို႕ပါ "
သူမအတြက္ေတာ့ သားဟာဒီေန႕သိပ္ကို ထူးထူးၿခားၿခား ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေနသည္။ သူမ အသက္ ထက္ေတာင္ သားေလးအေပၚ ေမတၱာပိုလြန္းေနမိေတာ့သည္။ သားကေၿပာေၿပာဆိုဆိုပင္ ဘုရားခန္းဆီကို ဦးတည္သြားခဲ့သည္။ သူမၾကည္ႏူးတဲ့စိတ္က အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိ ေလာက္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ လန္းဆန္း ေနမိေတာ့သည္။ သားအေဖကို မနက္က်မွ ေၿပာၿပဖို႕ သူမစိတ္ကူးခဲ့သည္။

(၃)
ဒီလိုနယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံးဆိုႏိုင္တဲ့ သူေဌးစားရင္း၀င္ ေတြထဲမွာ ဦးရဲထြန္းနဲ႕ ေဒၚလဲ့ခိုင္ ဆိုတာမပါမၿဖစ္။ ဆန္ကုန္သည္ အၾကီးစားတန္း၀င္ မ်ားၿဖစ္သည္။ သူတို႕ရွာေဖြရသမွ်ေငြေၾကး မ်ားသည္ ဒီတစ္သက္စားမကုန္ ႏိုင္ရွိလွသည္။ အရြယ္လြန္မွ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ သားသမီးက ဆက္မထြန္း ကားေတာ့။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သားေယာကၤ်ားေလးဆိုေတာ့ အားကိုးအားထား ရွိလွသည္။ သားနာမည္ကို

" ေမာင္ခ်စ္ထြန္းေ၀ " လို႕ကိုယ့္ဘာသာပဲ ေပးထားခဲ့သည္။ သားကိုဒီနာမည္ စိတ္ၾကိဳက္ေပးေတာ့ ေဗဒင္ဆရာက သေဘာမတူခဲ့။ သူမက ေဗဒင္ေတြသိပ္ယံုၾကည့္မႈ မရွိေပမယ့္ သားကိုအေကာင္းဆံုး ဆိုတာခ်ည္းပဲ ေပးခ်င္လို႕ ေမးၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေဗဒင္ဆရာေပးတဲ့ နာမည္ေတြကို သူမတစ္ခုမွ စိတ္ၾကိဳက္ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။

" ခင္ဗ်ားသားကို အသက္ရွည္ရွည္ မေနေစခ်င္ဘူး ထင္တယ္ " ဒီလိုေၿပာတဲ့ ေဗဒင္ဆရာကို သူမေဒၚသေတြ ထြက္လိုက္တာ။ သားအေဖတားရတဲ့ အဆင့္ထိပါပဲ။ သားေလးေမြးကတည္းက သူမအေကာင္းဆံုး၊ အသန္႕ဆံုးဆိုတာေတြပဲ ေပးခဲ့သည္။ တတ္ႏိုင္ရင္ေရႊလင္ဗန္းနဲ႕ေတာင္ သားရဲ႕အခ်င္းကို ေဆးခ်င္ခဲ့တဲ့သူပါ။ သားစကားစတတ္ေတာ့ သားက ေမေမစမေခၚပဲ ေဖေဖလို႕စေခၚခဲ့လို႕ သူမငိုခဲ့ရဖူးေသးသည္။ သူမက သားအေဖကို ကိုကိုရဲ လို႕ေခၚေတာ့ သားကပါ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆို " ကိုကိုရဲ ကိုကိုရဲ " ဆိုၿပီး စကား မပီကလာသံၿဖင့္ ေအာ္လို႕ အရွက္ရဖူးသည္။ သူမဘယ္ေလာက္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနေတာင္ သားေလးအ

တြက္လိုအပ္ခ်က္ကို ၿဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ေအာင္ သူမၾကိဳးစားသည္။ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ တစ္စြန္းတစ္စမွ မလစ္ဟင္းရေအာင္ သတိထားသည္။ သားေလးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ကသူမအေပၚ လြမ္းမိုးမႈအားၾကီးလြန္းလွသည္။ သားေလးဖ်ားတိုင္း သူမလိုက္ဖ်ားတတ္၏။ သူမဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ သားေလးတစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္မွာ ကုတင္ေပၚကေန အမွတ္တမဲ့ ၿပဳတ္က်ဖူးခဲ့သည္။ သားေလးအငိုတတ္သည့္ တိုင္သူမအငိုမရပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူမယူက်ိဳးမရႏိုင္တဲ့အဆံုး အေပၚထပ္ေလွခါးကေန သားေလးနာသလို နာရေစမယ္ဆိုၿပီး ခုန္ခ်ဖို႕ထိ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ ခ်စ္လြန္း၍ စိတၱဇဆန္ခဲ့ဖူးသည္။ သတိလက္လြတ္မိတဲ့အထိေတာင္ မိမိထက္သားကို ပိုခ်စ္ခဲ့သည္။

တစ္ေန႕ကပဲ သားကိုတကၠသိုလ္ထားမည့္ ကိစၥႏွင့္ လင္မယားကေတာက္ကဆ ၿဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ တစ္ကယ္ဆို သားက ခုမွဆယ္တန္း ေအာင္စားရင္းေတာင္ ထြက္ေသးတာမဟုတ္။ သားကို ဘယ္တကၠသိုလ္မွာ ထားရင္ အဲဒီၿမိဳ႕မွာပဲ အိမ္၀ယ္ဖို႕၊ စီးပြားေရးလက္ခြဲလုပ္ဖို႕ စဥ္းစားေနရတာ သူမရတက္မေအး ႏိုင္ရွိလွသည္။ သူမအေနနဲ႕ သားကိုသိပ္မပင္မပန္းပဲ ဘ၀ကိုရွင္သန္ခြင့္ရေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုစဥ္းစားထားသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါလည္း သူမကိုယ္ သူမရယ္ခ်င္မိသည္။ သူမတို႕ေမာင္ႏွမ ခုႏွစ္ေယာက္လံုးကို မိဘေတြဘယ္လိုမ်ား ပူပန္ခဲ့ပါသလဲဆိုၿပီးေတာ့ ေတြးမိသည္။ သားအတြက္ေတာ့ သူမပိုသြားတယ္ဆိုတာပဲ ၿဖစ္ေနေစရမယ္။ တစ္ကယ္လို႕ လိုသြားခဲ့ရင္ ဆိုတာ သူမအေတြးထဲမွာ ေတာင္စိတ္မကူး ထားဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီသားကို ရွင္ၿပဳတုန္းက ရိုက္ထားတဲ့ ဗီဒီယိုေခြဆို သူမၿပန္ၾကည့္တာ ဘယ္ႏွစ္ခါေၿမာက္လဲ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့။ သူတို႕လူ႕ေလာကၾကီးကေန ထြက္ခြာသြားခ်ိန္ သားေလးကဒီေခြကို တစ္သသနဲ႕ ၾကည့္ေနႏိုင္တာပဲ ဆိုၿပီးသူမ ပီတိၿဖစ္ေနခဲ့သည္။ သားေလးအတြက္ပဲ ေဇာကပ္လြန္းလို႕ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကေတာင္ တရားေဟာ ယူခဲ့ရသည္။ ဒီေလာက္ထိၿပည့္စံုေနတဲ့ မိသားစုဘ၀မွာ ၀ိပႆနာအလုပ္က သားေလးအရြယ္ေရာက္ၿပီး လက္လြတ္ႏိုင္မွ စလုပ္ေတာ့မည္ဟု သူမေတြးထားခဲ့သည္။ အဲဒီေလာက္ထိေတာင္ သားကိုခ်စ္ပါသည္။

(၄)
ညက သားၿပန္လာတာ ေစာင့္ရင္း အာရံုေရာက္မွ ေဒၚလဲ့ခိုင္ တစ္ေယာက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ သူမ ႏိုးလာေတာ့ အေတာ္ပင္ေနၿမင့္ေနခဲ့ၿပီ။ သားအေဖေတာင္ဆိုင္ကို ဘယ္အခ်ိန္သြားလိုက္သလဲ မသိလိုက္ေတာ့။ သူမ ဖုတ္ဖက္ခါထရင္း သားအခန္းထဲကို သြားေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ သားက အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပင္။ ညကတည္းက အက်ၤီအၿဖဴႏွင့္ ကခ်င္ပုဆိုးစိမ္းအကြက္ေတာင္ မလဲႏိုင္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာသည္။ ညတုန္းက ဘယ္အခ်ိန္ ေလာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္တယ္မသိဘူး။ သားေၿခဖ်ား၊ လက္ဖ်ားေတြက ေအးစက္ေနခဲ့သည္။ သူမသားရဲ႕ကိုယ္ ေစာင္းေနတာကို တည့္မွတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေၿခရင္းမွ ေစာင္ပါးပါးေလးကို ၿခံဳေပးလိုက္သည္။ သူမမ်က္ႏွာသစ္၊ ဘုရား၀တ္ၿပဳၿပီး မနက္စာအတြက္ ၿပင္ဆင္ေန ခဲ့သည္။ ဒီေန႕က ႏွစ္သစ္ဆိုေတာ့ သူမဆိုင္မသြားပဲ တစ္အိမ္လံုးကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္မည္။ သားႏွင့္ အတူတူ မနက္စားစားမည္။ တစ္ေနကုန္ အတူတူ သားႏွင့္ပဲ အခ်ိန္ၿဖဳန္း လိုက္ေတာ့မည္ဟု သူမဆံုးၿဖတ္ ထားလိုက္သည္။ သူမက တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဆိုင္သြားရ၊ စီးပြားေရးလံုးပန္းရနဲ႕ သားႏွင့္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေနရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ၾကာေနခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအတြက္ သူမသားအတြက္ စိတ္ေတာ့သိပ္ မေကာင္းလွေပ။ မနက္ဆယ္နာရီထိုးခါနီး အခ်ိန္ထိ သားကေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မႏိုးလာခဲ့။ သူမသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ရင္းပင္ ဗိုက္အေတာ္ပင္ဆာေနခဲ့သည္။ သားႏွင့္ အတူစားဖို႕ ေစာင့္ေနရင္းအခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္လင့္သြားခဲ့သည္။ သူမလုပ္လက္စ အလုပ္ေတြခ်ၿပီး သားကိုႏိုးဖို႕ သူမသားအခန္းဆီကို သြားခဲ့သည္။

" ခြမ္း "
သူမေၿခေထာက္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပန္းအိုးကို ထိမိလိုက္သည္ မသိလိုက္ေတာ့။ သူမၾကိဳက္လြန္းလို႕ ေစ်းၾကီးေပးၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ စိုက္ပ်ိဳးထားခဲ့တာ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ အရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ သူမ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္လုပ္လာခဲ့တာ။ ခုေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ ၾကီးလာခဲ့ၿပီ။ ပန္းမပြင့္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ မၾကာ

ခင္ဖူးေတာင္ဖူးႏိုင္ေတာ့မယ့္ ပန္းပင္ေလးပါ။ သူမကိုယ္သူမ ယူက်ိဳးမရႏိုင္ ရွိလွသည္။ ပန္းအိုး ကြဲသြား ရံုသာမက ပန္းပင္ေလးပါ ပ်က္ဆီးကုန္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္ပင္ အေတာ္ကိုအံ႕ၿသၿပီး အေၿဖရွာမရ ၿဖစ္ေနခဲ့သည္။ အၿမစ္ေလးေတြေတာင္ ေနာက္ထပ္မရွင္သန္ႏိုင္ ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပ်က္ဆီးကုန္သည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ သူမအေပၚယံသာ ပန္းပင္ေလးကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္ လုပ္ေနခဲ့တာ အပင္ေလးက အတြင္းမွာ ၿခစားေနၿခင္း ၿဖစ္သည္။ သူမေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားရသည္။ သူမ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္နဲ႕ သားေလး အခန္းဆီပဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

အေရးထဲ သားအခန္းတံခါးက ရုတ္တရက္ဘာလို႕ ၾကပ္သြားတယ္မသိ။ မနည္းၾကီးကို တြန္းဖြင့္ေနရသည္။ သားကေတာ့ အိပ္ေမာက်ၿမဲ က်လ်က္ပင္။ သူမသားကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ရင္း သားမ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ သားနဲ႕ တစ္ေန႕လံုးအတူေနမယ္ဆိုမွ သားကအိပ္ပုတ္ၾကီး ေနလိုက္တာလို႕ စိတ္ထဲက ေၿပာေနမိသည္။ သားမ်က္ႏွာေလးနားကပ္ၿပီး သူမခပ္ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္သည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတို႕ ေရခဲႏွင့္ကပ္သြားသလို ေအးစက္ကုန္၏။ သူမရုတ္တရက္ ရင္ခုန္ႏႈန္းက ၿမန္သြားခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့သားနဖူးကို ေသခ်ာစမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

" ဟင္ "
မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ကိုပင္ ေအးစက္ေနေတာ့သည္။ သူမပ်ာပ်ာသလဲ သားကိုေစာေစာကၿခံဳေပးခဲ့တဲ့ ေစာင္ပါးကိုခြာခ်လိုက္သည္။ သားရဲ႕လက္တို႕ ေကြးေကာက္ေန၏။ သူမတုန္ရီစြာနဲ႕ သားရဲ႕ေၿခဖ်ား၊ လက္ဖ်ားေတြကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္မိသည္။ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ တုန္လႈပ္လ်က္ရွိသည္။

" သား "
သူမေခၚသံသည္ ပတ္၀န္းက်င္ကအိမ္ေတြေတာင္ ၾကားေနရသည္။ သူမစိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး ေသခ်ာၿပန္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့သားရဲ႕ဗိုက္က မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သြက္သြက္ခါေနတဲ့ သူမလက္နဲ႕ သားႏႈတ္ေခါင္း၀ကို စမ္းလိုက္ေတာ့ အသက္ရွဴသံ ရပ္တန္႕ေနသည္။

" သား "
သူမ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေၿမာက္ ဆက္တိုက္ ေအာ္မိမွန္းမသိတဲ့ ေအာ္သံေတြနဲ႕ အတူ အသိစိတ္တို႕ ယူပစ္ လိုက္သလို လႊင့္ေမွ်ာကုန္၏။ သူမဘာကိုမွ မသဲကြဲေတာ့ပါ။ သူမရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လိပ္ၿပာသည္ သူမ၏၀ိညာဥ္ကို ခပ္ေ၀းေ၀းတစ္ေနရာသို႕ပို႕၍ သူမကို အနားေပးလိုက္သည္။ သူမ၏ စိတ္၀ိညာဥ္ထဲတြင္ သူမသည္ ပ်ံ၀ဲေနခဲ့သည္။ သူမစိတ္ရွိတိုင္း ေလယူရာသို႕ ယိမ္းေနခဲ့သည္။ သူမေကာင္းကင္ႏွင့္ နီးသထက္ နီးေအာင္ ပ်ံသန္းႏိုင္ခဲ့သည္။ သူမေလတိုးသံသဲ့သဲ့မွာ အသိတစ္ခ်က္တိုး၀င္ လာခဲ့သည္။ သူမ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေနၿခင္းဟာ တဒဂၤရူးသြပ္မူ ဆိုတာပါပဲ။ သူမအၿမင့္ဆံုးတစ္ေနရာကေန တစ္ဟုန္ထိုး ဆင္းသက္ လိုက္ခ်ိန္ သိမ့္ကနဲ သူမခံစားလိုက္ရသည္။ သူမအခုလို ဆက္ၿပီးမပ်ံသန္းႏိုင္ေတာ့မွာကို သူမေၾကာက္လာ ခဲ့သည္။ မတိုးမက်ယ္အသံ ေတြကသူမကို ခပ္ေ၀းေ၀းကို မပ်ံသန္း ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ဆြဲငင္ေနၾကသည္။ အိပ္မက္ဆိုတာ တစ္ကယ္မၿဖစ္ႏိုင္မွန္း သူမသိသည္။ ဒီအိပ္မက္က ႏိုးရင္လည္း ဆက္အိပ္ေပ်ာ္ပါေစ။ ေလာကဓံတရားေတြက အိပ္မက္အၿဖစ္ မေၿပာင္းလဲႏိုင္မွန္းကို လက္ခံႏိုင္ဖို႕ သူမၾကိဳးစားေနရဆဲ ၿဖစ္သည္။


ေမာင္ခ်စ္ထြန္းေ၀ ထိုေန႕က အရက္ႏွင့္ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ေဆးတစ္မ်ိဳးေရာေသာက္၍ ကေရာင္ကတန္း ၿဖစ္ေနခဲ့သည္ကို ေဒၚလဲ့ခိုင္တစ္ေယာက္ သိခဲ့ပါမူ………………..။ သံုးဆယ့္တစ္ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္တိုင္းကေတာ့ သူမမေမွ်ာ္ပဲ ႏွစ္စဥ္ေရာက္လာ ဦးမွာပါ။


ဖန္ေန၀န္း


Sunday, December 12, 2010

Learn From Life - 1



ၿမိဳ႕ၾကီးၿပၾကီး မ်ားမွာေတာ့ က်ေနာ္သိပ္မေၿပာတတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႕ နယ္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ လက္လုပ္လက္စား ဘ၀ေတြဆိုတာ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကံဳ ေနရတာပါ။ စြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြကို လိုက္ေကာက္ၿပီးလည္း ဒိုင္ေတြဆီမွာ ၿပန္ေရာင္းမွ ေန႕စဥ္ထမင္းစားႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ သူတို႕ေလးေတြကို လူေတြက " ပလတ္စတစ္ ေကာက္သမားေတြ " လို႕ေခၚၾကတယ္။ ဘ၀ေပး အေၿခအေနအရ သူတို႕ေလးေတြဟာ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ၿပတ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြကို ၀တ္ၿပီး ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် အမႈိက္ပံု၊ အမႈိက္ၾကားမွာ ရွင္သန္ ၾကရတယ္။ သံတို၊ သံစ၊ ပလတ္စတစ္၊ စကၠဴစတဲ့ recycle လုပ္လို႕ရတာ မွန္သမွ်ကို ရွာေဖြၿပီး တစ္ဆင့္ေရာင္း ၾကတယ္။ ေကာက္ယူလို႕ရသမွ် ေတြကိုထမ္းဖို႕ အိတ္ၾကီးၾကီး တစ္လံုးရယ္၊ ပလပ္စတစ္ေတြကို လြယ္လင့္တကူ ထိုးလို႕ရတဲ့ သံခၽြန္လို တုတ္တံေတြဟာ သူတို႕ေတြရဲ႕ အဆင္တန္ဆာ ၿဖစ္တယ္။ ဒါဟာသူတို႕ရဲ႕ တစ္၀မ္းတစ္ခါး အတြက္ဘ၀ကို က်ားကန္ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ အၿမင္မွာေတာ့ သူတို႕ေတြဟာ သူခိုးေတြ၊ ေအာက္တန္းစားေတြ၊ လူလစ္ရင္ခိုး တတ္တယ္ ဆိုၿပီး အၿမင္က်ဥ္းတတ္ၾကတယ္။ အဆိုးဆံုးက ေခြးနဲ႕ရွဴးတိုက္ၾကမ်ိဳး လုပ္တတ္ၾကတယ္။

လူေတြဟာ လူကိုလူလို႕ၿမင္ဖို႕ အင္မတန္မွ ၀န္ေလးတတ္ၾကတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးေတြ မလား။ ဒီလို လမ္းၾကိဳလမ္းၾကား၊အမႈိက္ပံုအမႈိက္ၾကားကေနရွာေဖြတာထက္ ပိုၿပီးအဆင့္ၿမင့္လာရင္ေတာ့ ရပ္ကြက္ ထဲလိုက္၀ယ္ တတ္ၾကတယ္။ အိမ္တိုင္းမွာလည္း ပုလင္းေတြ၊ ဗက္ထရီအိုးအပ်က္ေတြ၊ အသံုးမလိုတဲ့ စြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြကို စုထား တတ္ၾကတယ္။ စာေရးသူတို႕ ဘိုးဘြား၊ မိဘေတြလည္း ဒါမ်ိဳးစုေဆာင္း ထားၾကတာ သိပ္၀ါသနာပါၾကတယ္။ အိမ္မွာအသံုးမလိုတဲ့ ပစၥည္း၊ ပစၥယ မွန္သမွ်ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိုေလွာင္ထုတ္ပိုးလို႕ ေနာင္ဘ၀အတြက္ပဲ သိမ္းဆည္းထားသေယာင္ လုပ္တတ္ ၾကတယ္။ စာေရးသူ အရြယ္ မေရာက္ခင္ကတည္းက သိပ္ဘ၀င္ မက်လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေလး ကေလးလိုေန ဆိုတာ ကရွိေသးတယ္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးတို႕ရဲ႕ ထံုးစံက လူၾကီးသူမ စကားဆိုတာ အၿမဲပဲ မွန္ေနသလို မွတ္ယူ တတ္ၾကတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ အရြယ္မေရာက္ေသးရင္ ဘာမွလြန္ဆန္ခ်င္လို႕ မရဘူးဆိုခ်င္တာပါ။

အိမ္မွာအသံုးမလိုတာေတြ ၿပန္ေရာင္းတဲ့အခ်ိန္က ေႏြရာသီစာေမးပြဲၾကီး ၿပီးတဲ့အခ်ိန္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို တစ္ႏွစ္လံုးေက်ာင္းသံုး ဗလာစာအုပ္ အေဟာင္းမွန္သမွ်ကို ေလလံတင္ပြဲ က်င္းပခ်ိန္ေပါ့။ ရပ္ကြက္ ထဲမွာလည္း ဒီအခ်ိန္ဆို ဒေကာက္ေတာင္း ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး လာ၀ယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အသံက မၾကာခဏ ဆိုသလို ဆူညံေနတတ္တယ္။

" ဒန္အိုးေပါက္.. ေၾကးအိုးေပါက္... ဘတၱရီအိုးပ်က္... ပုလင္းခြံတို႕ ၀ယ္တယ္ ..." မ်ားေသာအားၿဖင့္ အဲဒီလိုေအာ္ၿပီး ၀ယ္ၾကတယ္။ ဒီလိုအလုပ္အကိုင္မ်ိဳးကို အမ်ိဳးသမီး အမ်ားစုက လုပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတို႕အသံက အိပ္ေနရင္ေတာင္ ႏိုးလာႏိုင္တဲ့အထိ ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္လို႕ ေၿပာလို႕ရတယ္။ သူတို႕က လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံလိပ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ကိုင္ထား တတ္ၾကတာပါ။ ကိုယ့္အိမ္က ေရာင္းခ်င္တဲ့ အပိုပစၥည္းမွန္သမွ် ကိုခ်ိန္ခြင္နဲ႕ ခ်ိန္ၿပီး ပိႆာခ်ိန္နဲ႕ လိုက္၀ယ္တဲ့ သေဘာပါ။ ၀ယ္ေစ်းကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေသးတယ္။ စကၠဴဆို တစ္ပိႆာ ဘယ္ေလာက္၊ ပုလင္းဆို ဘယ္ေလာက္ စသၿဖင့္ သူတို႕မွာ ၀ယ္ေစ်းရွိတယ္။ သူတို႕ကရွိလို႕ လုပ္စားၾကရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေနပူၾကီးထဲမွာ သူတို႕မွာရွိတဲ့ ေငြအရင္းအႏွီးေလာက္နဲ႕ လိုက္၀ယ္ၿပီး ဒိုင္ေတြမွာ ၿပန္သြင္းၿပီး မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရံုးကန္ေနၾကရတာပါ။ သူတို႕ရဲ႕မ်က္ႏွာေတြဟာ အရြယ္နဲ႕ မလိုက္ေအာင္ အိုမင္းေနတတ္ၾကတယ္။ အေၿပာခ်ိဳသေယာင္နဲ႕လည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ရွိတတ္ ၾကၿပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ဟာ ခိုးစားေနၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ လူၿဖစ္ေနတဲ့ဘ၀ကို လူပီသေအာင္ ၾကိဳးစားေန ၾကရတာပါ။ သူတို႕ရဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္လည္း မိခင္ေကာင္း ဆိုလို႕ရပါတယ္။

စာေရးသူရဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ အပါအ၀င္ လူအမ်ားစုဟာ သူတို႕ကို ကပ္သီးကပ္သပ္ ေစ်းဆစ္ တတ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ မုန္႕ဖိုး၊ ပဲဖိုးေလးရေအာင္လို႕ဆို အသံေကာင္းဟစ္ၿပီး အိမ္မွာ မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ စြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြကို ေရာင္းၾကတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ထဲကေန " လာပါဦး "
တစ္ခြန္းေလာက္ သက္ေတာင့္သက္သာေလးေခၚၿပီး အိမ္တြင္းစီးပြားလုပ္ၾကတာေပါ့။ သူတို႕ရဲ႕ ခ်ိန္ခြင္ကို အေလးခိုးသလား ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ လူေတြက ကိုယ့္ထက္လူေနမႈ ႏွိမ့္က်ရင္ အလိုလိုသကၤာမကင္း ၿဖစ္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႕၀ယ္ေစ်းထက္ကို ပိုေတာင္းၾကေသးတယ္။

" ပိုေပးလိုက္ပါလား၊ ဘာၿဖစ္သြားမွာမို႕လဲ "
စသၿဖင့္ ေတာင္းဆိုတတ္ၾကတယ္။ ၀ယ္သူခမ်ာ သူ႕မွာရွိစုမဲ့စုေငြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီးလိုက္၀ယ္ေနၾကရတာ။ ဒီၾကားထဲ ၀ယ္ေစ်းတိုးဆစ္လို႕ မရရင္ " ေတာ္ၿပီေနာက္တစ္ေယာက္ကိုပဲ ေရာင္းလိုက္ေတာ့မယ္ "ဆိုၿပီး ၿခိမ္းေၿခာက္တတ္ၾက ေသးတယ္။ သူတို႕လက္ထဲက ေငြကညစာအတြက္ဆန္၀ယ္ဖို႕ ခ်န္ထားရတာလား၊ အေရာင္းအ၀ယ္ၿဖစ္ဖို႕ လူၿမင္ေအာင္ လက္ထဲပိုက္ဆံၿပရတာလား သူတို႕ပဲသိႏိုင္မယ္ေလ။

စာေရးသူအရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ မိဘေတြကို စၿပီးပုန္ကန္တတ္လာတယ္။ လူေတြကိုလူလို႕ နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္။ ဘ၀မွာအယူအစြဲ မွားယြင္းတာဟာ မိရိုးဖလာ လိုက္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္မွမဟုတ္တာ။ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးအဘက္ဘက္ မွာေပါ့။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ဘာမွအသံုးမလိုေတာ့ပါဘူး ဆိုေနမွ ေပးလိုက္ေတာ့ ဘာၿဖစ္မွာတဲ့လဲ။ သူမ်ားမိသားစု ထမင္းတစ္နပ္ စားလိုက္ရရင္ ကိုယ့္အတြက္ နည္းတဲ့ကုသိုလ္ဒါန မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းဒီလိုလိုက္ မက်င့္သံုးႏိုင္ေတာင္ ကိုယ့္မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ မရရတဲ့နည္းနဲ႕ ေၿဖာင္းၿဖမွာပဲ။

" ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာေနလို႕လဲ.."
ဆိုခဲ့ရင္ စာေရးသူက ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားဖို႕ခ်မ္းသာပါတယ္လို႕ ေၿဖခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ ကိုယ့္အိမ္မွာ မလိုအပ္တာေတြကို အလကား မေပးခ်င္ေတာင္ ၀ယ္ေစ်းဆစ္တာတို႕၊ သူတစ္ပါး တဒဂၤစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ သူတို႕ခင္ဗ်ာ ေနပူမိုးရြာၾကီးထဲမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ ကိုယ္လိုလူခ်င္း အတူတူေတြပါ။ အတိတ္က အကုသိုလ္ကံကို ရင္စည္းၿပီး ေပးဆပ္ေနၾကရတဲ့ ေသမ်ိဳးလူပါပဲ။ ေငြသိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကိုအခမ္းအနားနဲ႕ လွဴႏိုင္မွ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့သူေတာ္ေကာင္းလို႕ မခံယူသင့္ပါဘူး။ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ကို တစ္ကယ့္စိတ္ရင္းဒါနနဲ႕ ေပါင္းၿပီးလိုအပ္တဲ့သူကို ေပးလွဴၿခင္းဟာလည္း လူပီသတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမ်ိဳးပါပဲ။ သင္ခန္းစာဆိုတာ ယူတတ္မွရတာပါ။ မယူတတ္ရင္ အဆိပ္အေတာက္ ေတြၾကီးပါပဲ။

အမွတ္တရေလးတစ္ခု ေရးၿပခ်င္ပါတယ္။ စာေရးသူ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ၿပီးခ်ိန္။ ငါးႏွစ္လံုးတက္လာခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ သံုးမလိုေတာ့တဲ့ ပစၥည္းေတြက ေတာင္ပံုရာပံု ၿဖစ္ေနခဲ့တာ။ စာေရးသူက ကိုးရီးယားကားထဲမွာ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ကို သြားၾကသလို ရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးဆီ ေၿခဦးၿပင္ေနခ်ိန္ေပါ့။ မင္းသားလုပ္ဖို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အသံုးမလိုတဲ့ အစုတ္ပလုတ္အားလံုး ကိုအိမ္ေရွ႕မွာပံုထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ဒန္အိုးေပါက္၊ ေၾကးအိုးေပါက္ လိုက္၀ယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ေခၚလိုက္တယ္။ အသက္ 50အေဒၚၾကီးအရြယ္ေလာက္ပါ။

" အေဒၚ စကၠဴေတြက တစ္ပိႆာ ဘယ္ေလာက္လဲဗ် "

" 150 ပါ...တူေလး.."

" ဟာဗ်ာ..ေစ်းနဲလိုက္တာ နဲနဲထပ္တိုးေပးပါလားဗ်ာ "

" တူေလးက ဘယ္ေလာက္ေပးခ်င္လို႕တုန္းကြယ္.."

" တစ္ပိႆာ 200 ထားလိုက္ပါ အေဒၚ.."

"မလုပ္ပါနဲ႕တူေလးရယ္..170နဲ႕ယူလိုက္ေနာ္..အေလးမခိုးဘူးစိတ္ခ်.. ၿပည့္ၿပည့္ေလးခ်ိန္ေပးမယ္.."

ႏွစ္ဦးသေဘာတူၿပီး ခ်ိန္လိုက္ေတာ့ ငါးပိႆာခြဲ ထြက္လာတယ္။ ငါးပိႆာခြဲဆိုေတာ့ 935က်ပ္ေပါ့။ ဒါနဲ႕ စာေရးသူက

" အေဒၚ 950ေတာ့ေပးလိုက္ဗ်ာ..ေနာ္ "

" ဟာငါ့တူရယ္ မလုပ္ပါနဲ႕....အေဒၚ့မွာ အဲဒီအစြန္းထြက္ေလးပဲ စားရတာပါကြယ္..."

" ေပးလိုက္ပါဗ်ာ..အေဒၚကလည္း..ဒီေလာက္ေလးကိုပဲ..."

" ေအာ္..ငါ့တူရယ္..ငါ့တူတို႕အတြက္ကေတာ့ ဒီေလာက္ဆိုေပမယ့္..အေဒၚတို႕အတြက္ေတာ့ ဒါေလးနဲ႕စားရတာပါကြယ္..."

ေၿပာေၿပာဆိုဆို ေနပူၾကီးထဲက လာေတာ့ေခၽြးေတြက ၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေနတယ္။ သူ႕ေခါင္းေပါင္းစနဲ႕ သူစိတ္လိုလက္ရ သုတ္ေနတယ္။ သူမမ်က္၀န္းထဲမွာ ဒါဟာသူမအတြက္ ညစာအတြက္လား၊ နက္ၿဖန္အတြက္ အရင္းအႏွီးသစ္လားေတြးေန ပံုရတယ္။ က်ေနာ္ သူမ မေတာင္းပဲ ေရတစ္ခြက္သြားခတ္ၿပီး တိုက္လိုက္တယ္။ ေနပူၾကီးထဲကေန ေနရိပ္ထဲနားလိုက္တာနဲ႕ ေရဆာတတ္ၾကတာပဲမလား။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က

" အေဒၚ့ကိုေနာက္ေနတာပါဗ်ာ..ဒါေတြ
ကိုက်ေနာ္ မေရာင္းပါဘူး..အေဒၚ့ကိုအလကားေပးလိုက္မွာပါ..."

လို႕ေၿပာေတာ့ သူမအံ႕အားသင့္ သြားပံုရတယ္။ က်ေနာ္တိုက္တဲ့ ေရတစ္ခြက္ထက္ ေၿပာလိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက သူမအတြက္ ပိုေအးၿမသြားသလို သူမမ်က္ႏွာမွာ ၿမင္လိုက္ရတယ္။ သူမဟာ က်ေနာ့္ကို က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးၿပီး မ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္းလာခဲ့တယ္။ ရုတ္တရက္ပဲ သူမေခါင္းေပါင္းကိုၿပင္ၿပီး ဒေကာက္ေတာင္းထဲ ပစၥည္းေတြကို ဆန္႕ေအာင္ ၿပြတ္သိပ္ထည့္ၿပီး ေခါင္းေပၚရြက္ဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ ဇရာေထာက္ေနတဲ့သူမဟာ ထင္ထားတာထက္ ပိုသန္မာေနတာကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူမကေတာ့ ေက်ာခိုင္းသြားပါၿပီ။ ဘာကိုမွလည္း သိပ္ခံစားေနဖို႕ အခ်ိန္သိပ္မရသလိုလို သူမထြက္သြားခဲ့တယ္။ စာေရးသူကေတာ့ တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားဖို႕ အခ်ိန္ေတြရေနၿပီး မ်က္ရည္က်ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀မွာ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ လူပီသေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့လို႕ပါ။ ဘ၀မွာ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ေနပူဒဏ္ထက္ ပိုပူေနၾကတာ ပါလား...လို႕ေတြးရင္းပဲ ခပ္ေ၀းေ၀းက အသံလြင့္လြင့္ကို စာေရးသူၾကားလိုက္ရတယ္။

" ဒန္အိုးေပါက္.. ေၾကးအိုးေပါက္... ဘတၱရီအိုးပ်က္... ပုလင္းခြံတို႕ ၀ယ္တယ္ ..."



ဖန္ေန၀န္း

Friday, December 10, 2010

" ၾကံဳဖူးေပါင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ "



တစ္ခါတစ္ခါလည္း ဘ၀မွာငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ရမယ့္ ကိစၥေတြက နိဓဓူ၀ သူ႕ဘာသူေပၚေနတာကလား။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ကုမၸဏီမွာ ၿမန္မာအလုပ္သမားနဲ႕ အလုပ္ရွင္ သူေဌးၾကား မၾကာခဏ သူမက၀င္ေၿဖရွင္း ေပးရသတဲ့။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ေတာ့ ရံုး၀န္ထမ္းၿဖစ္တဲ့ သူမကအလုပ္သမား အသစ္ေလးေတြကို ပိုၿပီး နားလည္ေအာင္ ၀င္ေၿပာေပးတဲ့သေဘာပါ။ ၿမန္မာၿပည္ကေန စေရာက္ခါစ ဆိုေတာ့နားရည္ သိပ္မလည္ ၾကေသး ဘူးေပါ့ေလ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ နားမလည္ေတာင္ ဒီေဘာ့စ္၊ ဒီအလုပ္နဲ႕ ဒီအထာဆိုတာေတြက ရိုး..ဟိုး..ေနၿပီလို႕ေတာင္ ဆိုမယ့္ အပါး၀စီနီယာၾကီးေတာင္ ၿဖစ္ေနၿပီေလ။ အဟက္။ သူငယ္ခ်င္း ၾကံဳေလ့ရွိတဲ့ စကားအသြားအလာ ေလးေတြလည္း ရွိေသးသတဲ့ေလ။

" က်ေနာ္တက္စီတား တာမရပ္လို႕ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ "

" က်ေနာ္တို႕ေနရမယ့္ တိုက္ကအိမ္သာက ဘယ္နားမွာလဲ "

" က်ေနာ္ထမင္းဆိုင္ ရွာတာရွာမရလို႕ ..ဗိုက္ေတြေတာင္ဆာေနၿပီ.."

အဲလိုေပါက္ေပါက္ ရွာရွာေလးေတြ ေမးတတ္ၾကသတဲ့။ သူေဌးနဲ႕ဖုန္းေၿပာၿပီးသြားလို႕ ဖုန္းကခ်လိုက္ၿပီ။ ၿပီးမွ ဘယ္ကိုသြားခိုင္းလိုက္တာလဲ မသိဘူး " go " လို႕ေတာ့ပါတယ္ ဆိုၿပီး ထပ္ေမးတာမ်ိဳး လည္းပါေသး။ သူေဌးေၿပာသမွ်ကို " Yes " လို႕ေၿပာၿပီးမွ သူငယ္ခ်င္းကို ၿပန္ေမးတတ္လြန္းလို႕ သူကပါ ဘာေၿပာလဲဆိုတာ နားေထာင္ေပးေနရသတဲ့။ ကိုယ့္ခ်င္းကိုယ့္ခ်င္း ကူညီေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့ေလ။

ဒါနဲ႕တစ္ရက္ေတာ့ အေမကိုလည္းခ်စ္၊ အမ်ိဳးကိုလည္းခ်စ္တဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေလး အသစ္စက္စက္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသတဲ့။ အဲသူေလးကေတာ့ၿဖင့္ အဂၤလိပ္လို လည္လည္၀ယ္၀ယ္ ေၿပာႏိုင္သတဲ့။ နာမည္က
" လင္းၿသဘာ " တဲ့။ နာမည္ကခက္ေလေတာ့ တရုတ္ဖရိုေႏွာင္ေဇးရွင္းနဲ႕ဆို လွ်ာလိပ္တာေပါ့ကြယ္။ ဒါေတာ့သဘာ၀ပါပဲေလ။ မစ္စ္တာလင္း လည္းလုပ္လို႕မရၿပန္ဘူးတဲ့။ ရံုးမွာမစ္လင္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက ရွိႏွင့္ေနၿပီးသား ၿဖစ္ေနၿပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ပဲ သူေဌးက ဘိုလိုေလးနာမည္ အသစ္ေလးေပးၿပီး ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္တယ္။ အမယ္ သေကာင့္သားေလးက လံုး၀(လံုး၀) ကိုလက္မခံ ႏိုင္ပါဘူးတဲ့ကြယ္။ ဒီနာမည္ဟာ ေမြးကတည္းက မာတာမိခင္က ကင္ပြန္းတပ္ၿပီး မွည့္ေခၚထားပါသတဲ့။ သူေဌးက ေက်းဇူးရွင္ မ်ိဳးခ်စ္ေလးကို ဒီမွာေခၚရလြယ္ေအာင္ပါလို႕ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေလး ေၿပာရွာပါေသးသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အေမ့သား ဇာနည္ဖြားေလးက ဇာတိေသြးရဲရဲနီၿပီး သူ႕နာမည္ပဲ ပီပီသသ ေခၚႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါလို႕ ေၿပာလိုက္ သတဲ့ေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီလိုအဓိကရံုးေတြ ၿဖစ္ၿပီးသူေဌးက သူ႕ကိုအလုပ္မခန္႕ရေသးခင္မွာပဲ
အလုပ္ ၿဖဳတ္ပစ္လိုက္သတဲ့ဗ်ာ။

ကဲ..က်ဳပ္ေၿပာပါပေကာလား။ ၾကံဳဖူးေပါင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါပဲလို႕။

ဖန္ေန၀န္း

Tuesday, December 7, 2010

" အသဲကြဲစခန္း "



အသဲကြဲသမားေတြ စုေ၀းတဲ့
အခ်စ္ဒုကၡသည္ စခန္းကို
မသြားပါရေစနဲ႕။
အခ်စ္ငတ္သူခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ငိုေၾကြးရမွာ အားတံု႕အားနာရွိလွတယ္။
ႏိုင္ငံတစ္ကာမွာလည္း အခ်စ္ကို
လွဴဒါန္းဖို႕မပိုလွ်ံၾကဘူး ထင္ပါရဲ႕။
အခ်စ္ကိုအစားထိုးကုသဖို႕
ႏွလံုးသား DNA ခ်င္းတူရမယ္တဲ့။
အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာ အသဲကြဲသမားမ်ားေန႕မွာ
ငါအလံတစ္၀က္ မလြင့္ခ်င္ဘူး။

ဖန္ေန၀န္း



Monday, December 6, 2010

" အခ်စ္သစ္ပင္ "


ငါကိုယ္တိုင္ပ်ိဳးတဲ့ အခ်စ္သစ္ပင္
အခ်ိန္တန္ေတာ့...
ငါ့ရင္ဘတ္ကို ေက်ာ္ၿပီးေၾကြတယ္။

အၿမစ္ေတြ ဆြဲႏႈတ္
မရွင္သန္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ လုပ္မယ္လို႕
ေတြးရင္း.......ပဲ
ခ်စ္ၿခင္းနဲ႕မ်က္ရည္သြန္းလို႕
တယုတယ ထြန္ယက္ေနမိၿပန္တယ္။

ငါ့ဒဏ္ရာေတြ ေရတိုက္စားၿပီး
သူ႕ကိုရွင္သန္ေစဖို႕
သြန္းလိုက္တဲ့ မိုးကလည္း
စဲ..မစဲႏိုင္ဘူးကြယ္။


ဖန္ေန၀န္း

" ခေရခ်စ္သူ "





ပန္းဦးခေရ၊ ေၿမမွာေ၀လည္း
ရနံ႕မယြင္း၊ ေမႊးၿမဲေမႊးသည္
ပန္ဆင္ႏွမ၊ သီကံုးလွဖို႕
ခေရပင္ေအာက္ တစ္ေခါက္ေရာက္သည္
ခေရတစ္လွည့္၊ ေၾကြတစ္လွည့္။


ဖန္ေန၀န္း

" အခ်စ္က တရားခံ "



အခ်စ္ရႈံးလို႕ သံု႕ပန္းလုပ္မယ္ဆို
အခ်စ္ေရ.....
ဒီေကာင္ကို တရားခံရွာလွည့္ပါေတာ့။


ဖန္ေန၀န္း


Sunday, December 5, 2010

" ကဗ်ာကိုေပးဖို႕ ကဗ်ာမေရး ၿဖစ္ေသးပါ "


ကဗ်ာေရ
နင္နဲ႕ငါက " ဟယ္လို " လုပ္ဖို႕မလိုတဲ့
သူစိမ္းအရင္း ေခါက္ေခါက္ေတြပါ။

ကဗ်ာေရ
ငါလည္း ေၿမၾကီးနဲ႕နီးတဲ့သူပါ
Branded ေတြကိုးကြယ္တဲ့ ရုပ္၀ါဒီသမား မဟုတ္ရပါဘူး။

ကဗ်ာေရ
ငါအခ်စ္ရဲ႕ ဆံုးရႈံးမႈေတြစေတး
အလြမ္းကို အလိုက္ေပးၿပီး နေမာ္နမဲ့ႏိုင္ခဲ့လြန္းလို႕
တစ္ခန္းရပ္ခဲ့တဲ့ ငါ့ၿပဇာတ္ေတြမွာ
ေလ်ာ္ေၾကးက အရင္းအႏွီးထက္ မ်ားခဲ့ရတယ္။

ကဗ်ာေရ
ငါကအတိတ္ မရွိခ်င္တဲ့သူ
အတိတ္က ဖုန္သုတ္ၿပီး ၿပန္ၾကည့္ခ်င္ ရေလာက္ေအာင္ မလွခဲ့ဘူး
ပစၥဳပၸန္ပ်ိဳ႕တာပဲ ငါအန္ခ်တယ္။

ကဗ်ာေရ
အေတြ႕အၾကံဳဆိုတာ အငွားခ်လို႕မရေပမယ့္
ကဗ်ာကုန္သြယ္တဲ့ ဒီရင္ဘတ္ငွားပြဲမွာ
ပူေဇာ္ခမယူေၾကးေနာ္။

ကဗ်ာေရ
ေဖာင္တိန္ေခတ္က အၾကည္ဓါတ္ေတြ ခမ္းခဲ့ေပမယ့္
IT ေခတ္မွာ ငါ့ရင္ဘတ္ေတြ လိုင္စင္ရသြားခဲ့တယ္။

ကဗ်ာေရ
ေလာကၾကီးက ၀န္ေဆာင္မႈ အသစ္စက္စက္ေတြနဲ႕
အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ေနၾကတယ္။

ကဗ်ာေရ
ေဘာင္ထဲက က်ပ္လို႕ဆိုၿပီး
ကပ္သီးကပ္ဖဲ့မေၿပာပါနဲ႕
ငါ့စကားလံုးေတြက
အေႏွာင့္အသြားလြတ္တဲ့ " ဒဲ့ " ခ်ည္းပဲ။

ကဗ်ာေရ
ကဗ်ာေတြ ဋီကာခ်ဲ႕ဖို႕
ငါသီအိုရီဘာသာနဲ႕ တန္းဆင္းခဲ့ရဖူးတယ္။

ကဗ်ာေရ
အေသာမလိုတဲ့ rhythm နဲ႕
စကားလံုး ၿပြတ္ၿပြတ္ခဲခဲေတြကို
အစာသြပ္ဖို႕ ကဗ်ာထုတ္ပိုးမႈ ငါမကၽြမ္းက်င္ဘူး။

ကဗ်ာေရ
ငါက ခံစားခ်က္ေတြတင္းၾကမ္းနဲ႕
က်ပ္ၿပည့္ေနတဲ့ေကာင္ပါ
ခပ္က်ယ္က်ယ္ေတာင္ မရယ္ႏိုင္ဘူး
ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္တတ္လြန္းလို႕။

ကဗ်ာေရ
ခုေခတ္စားေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီမွာ
အခ်စ္ပါသတဲ့လားကြယ္။
ေလာကမွာ အမွန္နဲ႕အမွားကိုသိဖို႕
အေၿခခံက်တဲ့ ဒီမိုကေရစီ လိုအပ္လို႕လား။

ကဗ်ာေရ
နာရီေတြရူးေနၾကၿပီ
မိနစ္ေၿခာက္ဆယ္ တစ္စကၠန္႕ နဲ႕
နာရီေၿခာက္ဆယ္ တစ္မိနစ္ၿဖစ္လို႕
ဒီနာရီေတြေသေနတာမွ ေကာင္းလိမ့္ဦးမယ္။

ကဗ်ာေရ
နင့္မွတ္စုရဲ႕ စာမ်က္ႏွာကုန္သြားရင္
အလြတ္တစ္ရြက္ေတာ့ ထပ္တိုးထားပါ
ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာမွာ မေသခင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္
ငါခ်ိတ္ထားခဲ့ခ်င္လို႕။

ကဗ်ာေရ
အပ်စ္အက်ဲသိပ္မညီတဲ့ ငါ့စာစပ္က
ကဗ်ာသူကဗ်ာသား ေတြအတြက္
လက္ခ်င္းခတ္ဖို႕ေတာင္ ၀န္ေလးေနၾကမလားပဲ။

ကဗ်ာေရ
သိကၡာရွိ ကာရံေတြကၽြတ္က်ၿပီး
၀တ္လစ္စလစ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို နင္ဖတ္ဖို႕မ်ား ရွက္ေနလိမ့္မလား။

ကဗ်ာေရ
ညေတြမွာ လကသာလိုက္၊ မသာလိုက္နဲ႕
၀တ္ေက်တမ္းေက် အေတြးေလာက္ေပးၿပီး
ညဇီးကြက္တစ္ေကာင္လို
ငါ့ညေတြ ဘယ္ေတာ့မွ " ဂြတ္ႏိုဒ္ " မရွိခဲ့ဘူး။

ကဗ်ာေရ
င့ါရင္ဘတ္ၾကီး ငိုက္မ်ည္းတဲ့အထိ
ကဗ်ာ၀ိေသသေတြ ေသြဖယ္ေနဆဲပဲ
ငါ့အိပ္ခ်ိန္တိုင္းဟာ အာရံုဦးေရာက္လို႕
နင့္ကိုေပးဖို႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ငါေရးမထြက္ႏိုင္ေသးတာ
" Sorry " လို႕လည္း ငါမေၿပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

ခုထိလည္း ငါ
ကဗ်ာကိုေပးဖို႕ ကဗ်ာမေရး ၿဖစ္ေသးပါ။

ဖန္ေန၀န္း
( ကဗ်ာသခၤါရ ေရ.....ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကဗ်ာေတြကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားမသိေအာင္ က်ဳပ္စားသံုးခဲ့ဖူးတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မခ်က္တတ္ေလေတာ့ ခါးခ်င္လည္းခါးေနလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားကို တစ္ကူးတစ္က ေကၽြးဖို႕ က်ဳပ္မရဲဘူးဗ်ာ။ ၾကံဳရင္ေတာ့ ၿမည္းၾကည့္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ခ်က္ၿဖစ္တဲ့ဟင္းနဲ႕ က်ဳပ္ဧည့္ခံထားတယ္။ )

Friday, December 3, 2010

" အခ်စ္ရူးေလး ရူးေနၿပီ "



ဒီေန႕နင္ပံုမွန္မဟုတ္ဘူး
နင့္ခံစားခ်က္ေတြငါ့အတြက္ ခ်ိဳေပါ့ၿဖစ္ေနတယ္။

အရြက္ၾကမ္းေတြကိုုု
ေရၾကိဳၿပီးလာေပးမေသာက္ပါနဲ႕။

နင္က စိတ္မမွန္တဲ့ ငွက္ဆိုးလိုပဲ

အေတာင္က်ိဳးေနတာေတာင္ ရန္ေထာင္ေနေသး။

ေတာ္ၾကာခ်စ္၊ ေတာ္ၾကာပစ္နဲ႕
နင္ဟာ အရူးလိုပဲ။

ငါ့အခ်စ္ကို ၾကိဳတင္မဲနဲ႕အႏိုင္ပိုင္းရေအာင္
ငါႏွလံုးသားက "......." မဟုတ္ဘူး။

အခ်စ္အတြက္ အယူခံ၀င္မေနနဲ႕
ဒီေန႕ညီလာခံမရွိဘူး ေကာင္မေလးေရ။


ရယ္မယ္ဆို မေလွာင္ပါနဲ႕
ေလွာင္ခ်င္ေနရင္ မရယ္ၿပပါနဲ႕။

စိန္မေခၚပါနဲ႕ကြာ
အသဲေကာင္းလို႕ ပြဲေတာင္းရေအာင္
အခ်စ္မွာ ၾကိဳး၀ိုင္းမရွိပါဘူး။


ဒီေန႕အတြက္ပဲ မဟုတ္ဘူး
တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ ခ်စ္ခဲ့စမ္းပါ
ဒီမွာ " ငါ " ရူးေနလို႕.....။


ဖန္ေန၀န္း

" သတိ- မလုပ္ရ။ "



- ႏိႈးစက္ကို ပိတ္ၿပီးၿပန္အိပ္ၿခင္း။ အခ်ိန္ကပ္မွ အတင္းထၿပီး ၀ရုန္းသံုးကားၿဖင့္ အလုပ္ကိုအူယားဖားယား ေၿပးသြားၿခင္း။

- အေရးတစ္ၾကီးသြားစရာရွိမွ အ၀တ္အစားကို မနက္သြားခါနီး ပ်ာယိပ်ာယာယာ မီးပူထိုးၿခင္း။ တစ္ခါတစ္ရံ အရမ္းပူေန၍ ခဏမ၀တ္ေသးပဲ ေစာင့္ေနရၿခင္း။ ဖိနပ္မွာၾကိဳးပါလွ်င္ ေကာက္စြပ္၍ ဓါတ္ေလွခါးစီးရင္းမွ ခ်ည္ၿခင္း။

- မနက္ရံုးအလုပ္ဖိုင္ အရင္မဖြင့္ေသးပဲ ဂ်ီေတာ့၊ ဂ်ီေမး၊ ဘေလာ့၊ ေဖ့ဘြတ္၊ စီေဘာက္ စသည္မ်ားကို မီနီမိုက္ အရင္လုပ္ထားၿခင္း။

- မနက္ ဘရိတ္ဖတ္ စားရင္းေဖ့ဘြတ္၊ ဘေလာ့ဖတ္ၿခင္း။ ဘယ္လက္ၿဖင့္မုန္႕စားရင္း ညာလက္ၿဖင့္ ဂ်ီေတာ့ေၿပာၿခင္း။ ဆင္တူမနက္စာကို ေန႕စဥ္ဗိုက္၀ၿပီးေရာ ၿမိဳခ်ၿခင္း။ (ဥပမာ- ေကာ္ဖီႏွင့္ အံဆြဲထဲက ဘီစကစ္ထုတ္)

- မနက္ 8:30 ရံုးတက္ေသာ္လည္း 9:30 မွအလုပ္ စလုပ္ၿခင္း။ အလုပ္စားပြဲကို တမင္ပြေအာင္ ဖရိုဖရဲလုပ္ထားၿခင္း။ မည္သို႕ပင္ အလုပ္ရႈပ္ေနေစကာမူ ဂ်ီေတာ့ႏွင့္ ေဖ့ဘြတ္စတက္တပ္တို႕တြင္ ခံစားရမႈမ်ားကို အခ်ိန္ကိုက္ Update လုပ္ၿခင္း။ ေဖ့ဘြတ္ေပၚ ရင္းႏွီးမႈမပ်က္ေစရန္ ရည္သန္ၿပီး ေကာ့္မက္မ်ား ေရးရၿခင္း။

- ရံုးတြင္ အလုပ္တစ္ခုမၿပီးေသးပဲ ေနာက္တစ္ခုလာခိုင္းရင္ မ်က္ႏွာကို ပုပ္သိုးေအာင္ လုပ္ထားၿခင္း။ ၿပီးၿပီးသားပေရာဂ်က္ကို ေနာက္အသစ္ထပ္ေပးမွာ စိုး၍တမင္ အထပ္ထပ္ၿပင္ေနၿခင္း။

- စီေဘာက္၊ ဂ်ီေတာ့မ်ားေၿပာ၍ တစ္ခါတစ္ခါ ၿပံဳးမိၿခင္း၊ ရယ္မိၿခင္း။ အရမ္းရယ္ခ်င္လာလွ်င္ ေဘးနားေရဗူးမွ ေရကိုမဆာပဲ ေသာက္ပစ္ၿခင္း။

- သူေဌးကဲ့သို႕ အေရးၾကီးပုဂၢိဳလ္မ်ားေရွ႕တြင္ ဟိုဟာလုပ္သလိုလို၊ ဒီဟာရႈပ္သလိုလို ေနၿပၿခင္း။ တစ္ေန႕လံုးမင္ေသေသၿဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနၿခင္း။

- ရံုးဆင္းခါနီး ဂ်ီေတာ့၊ ဂ်ီေမးတို႕မွ ထူးဆန္းေသာလင့္ကို ရ၍ရံုးတြင္ အခ်ိန္ပို ေနၿခင္း။ တစ္ကယ္အလုပ္ရွိ၍ အခ်ိန္ပို ေနရလွ်င္စိတ္တိုလာၿခင္း။

- ထမင္းစားခ်ိန္ႏွင့္ ရံုးဆင္းခ်ိန္တို႕တြင္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနသေယာင္ တစ္မင္ေနာက္က်မွ ထြက္ၿခင္း။ (ဂ်ီေတာ့၊ စီေဘာက္မ်ားတြင္ မစားေသးဘူးလား၊ စားပီးပီလား၊ မၿပန္ေသး၀ူးလား၊ တာ့တာဘိုင့္ဘိုင္!@#$%& ဘာညာေၿပာေနၿခင္း။)

- ကင္တင္းသြားစားရင္ ထမင္းသာစား၍ အေအးမေသာက္ၿခင္း။ (ရံုးၿပန္ေရာက္မွ ေရေသာက္ၿခင္း။ ေၿခြတာေရး။)

- ေန႕လည္စာစားၿပီးခ်ိန္ အိေၿႏၵမရေလာက္ေအာင္ ငိုက္ျမည္းၿခင္း။ မထိန္းႏိုင္ေတာ့လွ်င္ အိမ္သာထဲ၀င္ေၿပးၿပီး အိပ္ၿခင္း။

- ရံုးတြင္ စေန၊ တနဂၤေႏြကဲ့သို႕ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ ေလွ်ာက္လည္ရိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံု၊ ဗီဒီယိုမ်ားကို ေဖ့ဘြတ္သို႕ Upload ၿခင္း၊ အတူသြားခဲ့တဲ့ ေဘာ္ဒါေတြဆီ ပို႕ေပးၿခင္း။ ပံုေကာင္းေလးမ်ား ထြက္ရွိေစရန္ အလို႕ငွာ Photo shop၊ အစစ သိသမွ်အလကား ေဆာ့၀ဲလ္မွန္သမွ် ေဒါင္း၍ပညာေမွာင္ခို ကူးေနၿခင္း။

- ရံုးဖုန္းၿဖင့္သာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေခၚေၿပာၿပီး၊ ကိုယ္ပိုင္ဖုန္းကို Incoming Call သာေစာင့္ေနၿခင္း။ Incoming Call လာလို႕ကေတာ့ တစ္ဖက္က ဒါပဲေနာ္မေၿပာမခ်င္း သစၥာရွိစြာၿဖင့္ ခင္ၿပၿခင္း။

- လက္ရွိကုမၸဏီမွေၿပာင္းလို၍ တစ္ၿခားမွ အင္တာဗ်ဴးဖုန္းလာလွ်င္ အိမ္သာသို႕ ရုတ္တရက္၀င္ေၿပးၿခင္း။

- မဖ်ားပဲ MC ယူၿခင္း။ Leave ယူၿပီး အင္တာဗ်ဴး သြားေၿဖၿခင္း။

- ရံုးတြင္ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ဒင္း(လူမ်ိဳးၿခား) တို႕ကို အတင္းတုတ္လွ်င္ ၿမန္မာသရုပ္ေဆာင္ နာမည္မ်ားၿဖင့္ အစားထိုးၿခင္း။ သို႕တည္းမဟုတ္ ငါ့အေရွ႕က၊ နေဘးက၊ ဘိုးေတာ္(သူေဌး)၊ သူ႕မိန္းမ စသၿဖင့္ နာမ္စားသံုး ေၿပာဆိုၿခင္း။

- ဒစ္စေကာင့္မွန္သမွ် ဖလန္းဖလန္းထေအာင္ အသံုးမလိုပဲ လိုက္၀ယ္တတ္ၿခင္း။ အားလပ္ရက္ဆက္ ေလးမ်ားရွိလွ်င္ ဘယ္သူနဲ႕ ဘယ္သေ၀ထိုးရမလဲေတြးၿပီး လူ႕တန္း၀င္ေအာင္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာမွန္သမွ် ေထာင့္ေစ့ေအာင္ သြားဖို႕ ၾကံစည္ၾကၿခင္း။

- ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ ေလးမ်ားရွိရင္ ဘယ္သူဖတ္ဖတ္၊ မဖတ္ဖတ္ စိတ္ကူးၾကံဆၿပီး ေတြးရ၊ ေရးရၿခင္း။
(ဒါသိပ္ဆိုးတယ္။)

- တရားပြဲမက္ေဆ့ဆို သူမ်ားေတြကို ေဖာ္ေ၀ါ့လုပ္ေပးၿပီး ကိုယ္တိုင္မသြားၿခင္း။ အိမ္ကေနတိုက္ရိုက္နာသည္ ဟုလူၾကားေကာင္းေအာင္ ေၿပာဆိုၿခင္း။

- အင္တာနက္ကို မလႈပ္မယွက္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကည့္ႏိုင္ေသာ္လည္း အာနာပါနရႈလွ်င္ တရားသေဘာကို သေဘာတရားေလာက္သာ ရႈမွတ္ၿခင္း။ ထိုမွ်ေလာက္ေသာကုသိုလ္ကို ဘုရား၊တရား လုပ္သည္ဟု ပညတ္မိၿခင္း။

- ေဖ့ဘြတ္မွဂိမ္းမ်ားအား ညဥ့္နက္သည္အထိ ေဆာ့ၿခင္း။ အိပ္ေတာ့မည္ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ဆံုးၿဖတ္၍ သန္းေခါင္ေက်ာ္အထိ ေနမိၿခင္း။

- မနက္မွ ဘုရားရွိခိုးေတာ့မယ္လို႕ ေတြးၿပီးအိပ္ၿခင္း။ မသကာ ပုဆိန္ေပါက္ သံုးၾကိမ္ေပါက္၍ အိပ္ၿခင္း။

ဖန္ေန၀န္း

Thursday, December 2, 2010

" မိတ္ေဆြစစ္ "


" မိတ္ေဆြစစ္ " ဆိုတာ ကံတရားေကာင္းၿခင္း၊ ဆိုးၿခင္းေပၚ မွီခိုၿပီး ၿဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မည္သူမဆို မိမိတို႕ရဲ႕ ေနထိုင္မႈပတ္၀န္းက်င္၊ အဆင့္အတန္း၊ အေၿခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၿဖစ္ ခဲ့ၾကတာပါ။ သဘာ၀အတိုင္း မိတ္ေဆြဖြဲ႕မႈအေပၚ မိမိတို႕ပိုင္ဆိုင္မႈကို အငွားခ်ၿခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ ၾကပါဘူး။ ပုဂိၢဳလ္ေရးအရ လြတ္လပ္စြာ သက္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ သေဘာထားအၿမင္ ကိုပဲ့တင္ထပ္ ႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။

အထီးက်န္ၿခင္းဆိုတာ တစ္ကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရွားရွားပါးပါး ၿပႆနာပါ။ အတြင္းစိတ္ သေဘာတရားကို လြယ္ကူစြာ အဓိပၸာယ္ေကာက္ ႏိုင္ၿခင္းဟာ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့တရား တစ္ခုပါ။ ၀မ္းနည္းမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေတြကို ဆိုလိုၿခင္း ၿဖစ္တယ္။ တစ္ဖက္သား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပူေဆြးေသာကမ်ားကို ေႏြးေထြးၿခင္းၿဖင့္ ၿဖည့္ဆည္း ေပးႏိုင္ရပါမယ္။ ဒါကိုမိတ္ေဆြေကာင္းလို႕ ဆိုရပါမယ္။ ဒါဟာ ယုတၱိတန္တဲ့ အမွန္တရားတစ္ခု ပါပဲ။

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ဆိုတာ ရစ္ပတ္ေႏွာင္တြယ္တတ္ တဲ့သေဘာကို လည္းသက္ေရာက္ ေစပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးေဖာ္ညႊန္းၿပသဖို႕ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဖြင့္ဟဖို႕မလိုအပ္ပဲ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အၿပန္အလွန္ နားလည္ၾကဖို႕ သာအဓိက က်ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေပၚ တစ္ေယာက္အာရံုစူးစိုက္မႈ ဟာညီမွ်မႈ၊ မညီမွ်မႈ ႏွင့္မသက္ဆိုင္ပါ။

အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး လူအမ်ားၾကီးနဲ႕ဆက္စပ္ဖို႕ လိုအပ္ေနမွာ ပါပဲ။ မိတ္ေဆြစစ္ ရဖို႕ဆိုတာ မိမိကိုယ္တိုင္မွာ ခ်စ္ခင္တတ္တဲ့စိတ္ ေလးေမြးဖို႕လိုပါတယ္။ စည္းကမ္းရွိတဲ့ အသိအၿမင္ေလးနဲ႕ က်ယ္ၿပန္႕တဲ့မိတ္ေဆြဖြဲ႕မႈကို အူလိႈက္သဲလိႈက္ လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႕ ၀န္မေလးသင့္ပါဘူး။

သူတစ္ပါးကို ခပ္ပါးပါးေလး ေပးဆပ္ရံုနဲ႕ေတာ့ မိတ္ေကာင္း ေဆြမြန္ဆိုတာ ကိုယ့္ဆီ ေရာက္မလာ တတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႕ က်ေနာ္တို႕ဟာ နက္နဲတဲ့ ဆက္ဆံမႈကို မဆိုင္းမတြ လုပ္ေဆာင္ သင့္ပါတယ္။
- က်ေနာ္တို႕ စစ္မွန္တဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ေတြကိုဘယ္လို တန္ဖိုးထားၾကမလဲ..?
- သင့္ၿမတ္စြာ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ဖို႕ ဆိုတာလြယ္ကူပါ သလား..?
- မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕ဆံုဖို႕ ဆိုတာေရာ သင္လြယ္မယ္ ထင္ပါသလား..?
- မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ လာပါ၊ လာပါလို႕ေအာ္ေခၚဖို႕ လြယ္ကူပါလိမ့္မလား..?

" တစ္ကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕မွာ ရွိၿပီးသား မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္း မ်ားကိုဘယ္လို တန္ဖိုးထားရမယ္ ဆိုတဲ့အသိ ေလးပဲလိုအပ္ေနခဲ့တာပါ။ "

ဖန္ေန၀န္း