" အခ်စ္ညီမွ်ၿခင္းလမ္းခြဲ "

(၁)

သူမနာမည္ သီရိၿမတ္လင္း။

လူေတြက သူမကို သီရိလို႕ပဲေခၚၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က " ၿမတ္လင္း " လို႕ သူမအေဖနာမည္နဲ႕ တပ္ေခၚတယ္။ သူမႏွင့္ က်ေနာ္က ကုမၼဏီတစ္ခုမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အေနနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ၾကတာပါ။ ၀န္ခံရရင္ သူမကိုၿမင္ၿမင္ခ်င္း ရင္ခုန္ခဲ့မိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ သူမနဲ႕စသိတဲ့ေန႕က အ၀ါေရာင္ အကၤ်ီလက္ၿပတ္ နဲ႕အလွၾကီးလွေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႕က သူမရံုးကို ေနာက္က်မွ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ခမန္းကတန္း ၀င္လာတဲ့သူမ တစ္ပိုင္းတစ္စ မိုးေတြလည္းရႊဲလို႕။ သူမရဲ႕ကပိုကရိုအလွကို ေငးေနမိတာ မ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႕ေမ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ိုင္းလာခဲ့တယ္။ သူမခါခ်လိုက္တဲ့ မိုးေရတစ္စက္ ဖ်တ္ကနဲ မ်က္လံုးထဲ၀င္သြားမွ ဆူးကနဲအၾကည့္ ရပ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ မ်က္လံုးခတ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္မ်က္ရည္ က်သြားခဲ့တယ္။ အံ႕ၿသစိုးရိမ္တစ္ၾကီး နဲ႕လွမ္းၾကည့္လာတဲ့ သူမကိုမ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွက္သြားခဲ့တယ္။ သူမက က်ေနာ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္သာသာ ငယ္ေပမယ့္ နင္နဲ႔ငါ ပဲသံုးတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ရင္ခုန္ဖူးတဲ့သူနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူမမွာ ခ်စ္သူရွိႏွင့္ ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က သူမရဲ႕ ဒုတိယခ်စ္သူ ၿဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဘ၀မွာ အနည္းဆံုးတစ္ခါေတာ့ အခ်စ္အတြက္ ရူးၾကည့္ခ်င္တဲ့ အရြယ္ေလ။ သူမရဲ႕ ပထမခ်စ္သူနဲ႕ လမ္းမခြဲေသးပဲ က်ေနာ္နဲ႕ တရား၀င္တြဲသြား တြဲလာရွိေနခဲ့တယ္။ ရင္ခုန္သံေတြက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို လွပေနခဲ့တယ္။ သူမကက်ေနာ့္နားမွာ ေနၿပီး ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကို ရမ္သမ္ညွိေပး ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္အမုန္းဆံုးက ေနညိုခ်ိန္ေတြကိုပဲ။ ခ်စ္သူပုခံုးေပၚ ခဏတစ္ၿဖဳတ္ နားတဲ့လိပ္ၿပာ ကိုေတာင ္မသတီႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္ခ်စ္တာ သူမ။ သူမမိသားစုအေၾကာင္း၊ ေဆြမ်ိဳးအေၾကာင္း၊ သူမရဲ႕ခ်စ္သူက မိဘ သေဘာတူထားတဲ့ ငယ္ကၽြမ္းေဆြ ေတြစတဲ့ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာ တို႕ကို နားမေထာင္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း က်ေနာ္အလြတ္ရေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္သိထားတာက က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အၿပန္အလွန္ ခ်စ္မိေနၾကၿပီ ဆိုတာပဲ။

သူမခ်စ္သူအတြက္ က်ေနာ့္အေရွ႕မွာ က်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္စက္တိုင္း က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံကို ရာခိုင္ႏႈန္းေလ်ာ့ေစခဲ့တယ္။ ေဒါသစိတ္ေတြကို ရင္ခုန္သံထဲကေနႏုတ္တဲ့ နည္းကို က်ေနာ္ရွာေဖြခဲ့မိတယ္။ သူမမ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ဖို႕က်ေနာ့္လက္ေတြ မသံုးခ်င္ခဲ့မိဘူး။ က်ေနာ့္အခ်စ္က ႏွစ္သိမ့္ဖို႕မဟုတ္ဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းတဲ့အခ်စ္မ်ိဳး။ ခ်ီတံုခ်တံု မသဲကြဲတဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ အလုပ္သင့္ဆံုးကို က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ သံုးေယာက္လံုး ၿမလမ္းထဲက နာမည္ၾကီး ရခိုင္မုန္႕တီဆိုင္ မွာပုစာၦတစ္ပုဒ္ ကိုအဆံုးသတ္ တြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေန႕က က်ေနာ္တို႕ စကားတစ္လံုး မွမေၿပာ ၿဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ ရခိုင္မုန္႔တီ အရည္နဲ႔သံုးပြဲကို က်ေနာ္ကပဲ ဦးေဆာင္မွာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အဲဒီေန႕က ရခိုင္မုန္႕တီဟာ မပူ၊ မငန္၊ မစပ္ပဲ အရသာမရွိဆံုး ၿဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မုန္႕တီသံုးပြဲလံုး အေငြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္း နဲ႕က်ေနာ္တို႕ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေရွ႕မွာ စီစီရီရီ ေလးေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ပထမခ်စ္သူက သူမအလြယ္တစ္ကူ ခပ္ရလြယ္ေအာင္ မသိမသာေလး သူမနားကို သူ႕ရဲ႕ပန္းကန္ေရႊ႕ လိုက္တယ္။ က်ေနာ္က သိသိသာသာေလး သူမခပ္မရေအာင္ ပန္းကန္ကို သူမနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေရႊ႕လိုက္တယ္။ သူမပထမခ်စ္သူေရာ၊ က်ေနာ္ေရာသူမ လက္ကိုမမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူမလက္ဟာ အတန္ၾကာမလႈပ္ယွက္ ႏိုင္ဘူး။ သူမမ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့ အၾကိမ္ကသာမန္ထက္ ပိုမ်ားေနတာ ရိပ္မိလိုက္တယ္။ ရင္ခုန္သံေတြအတြက္ ေသခ်ာေလ့က်င့္ ခဲ့တာေတာင္ က်ေနာ္ အမွားမွားအယြင္းယြင္းနဲ႕။ ရုတ္တရက္ ဆိုသလိုသူမရဲ႕ ဇြန္းကိုင္ထားတဲ့ညာဖက္ လက္ဟာ က်ေနာ့္ပန္းကန္ဘက္ကို ေရႊ႕လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံေတြက မိုးၿခိမ္းသံလို ၾကားေနရတယ္။ ဖ်က္ကနဲ ေရွ႕နားကနံနံပင္ခြက္ကို ယူၿပီးတစ္ခြက္လံုးကို က်ေနာ့္ပန္းကန္ထဲ ေမွာက္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႕ နာက်င္စြာ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္။

သူမက နံနံပင္ကို အမုန္းဆံုးေလ။

(၂)

သူမနာမည္ ၿမမဥၹဴ။
နာမည္လွသလို လူလည္းလွတယ္။ သူမက ငါးေပဆယ္လက္မရွိတဲ့ က်ေနာ့္အရပ္နဲ႕ ပုခံုးခ်င္းတန္းတူပဲ။ သူမရဲ႕အိမ္နာမည္က အရွည္ၾကီးတဲ့။ က်ေနာ္တို႕စေတြ႕ၾကတာက သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပြဲ တစ္ခုမွာပါ။ လူအမ်ားၾကားမွာ ထင္ေပၚလွတဲ့ သူမအရပ္ထက္ က်ေနာ့္ကို တုန္လႈပ္ေစတာက သူမရဲ႕သီခ်င္းဆို ကၽြမ္းက်င္မႈပါ။ သူမကနာမည္ၾကီး အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တူမလည္း ဟုတ္တယ္။ သူမရဲ႕ သီခ်င္းဆိုဟန္နဲ႕ စတိုင္ေတြက အဆိုေတာ္ ယုဇနနဲ႕ တစ္ထပ္တည္း။ က်ေနာ္တို႕ ဆံုၿဖစ္ၾကတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း သူမကယုဇန သိခ်င္းဆိုတယ္။ အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ကသူမကို " ယုဇန " လို႕ပဲေခၚခဲ့တယ္။ သူမနဲ႕ေတြ႕ၿဖစ္ၾကတိုင္း သီခ်င္းအေၾကာင္း ခ်ည္းပဲေၿပာၾကတယ္။ သူမကဂစ္တာလည္း က်ေနာ့္ထက္ တီးတတ္တယ္။ သူမနဲ႕က်ေနာ္က သီခ်င္းၾကိဳက္ပံု ခ်င္းတူတယ္။ အသံမာမာနဲ႕ ခပ္ေအးေအးေလး ဆိုၿပီးခံစားရတဲ့ စာသားေလးေတြကို ၾကိဳက္တယ္။
" My Love...There's only you in my life..The only thing that's bright......
My First Love....You're every breath that I take...You're every step I make........" Endless Love ထဲကစာသားေလး ေတြကိုစာရြက္မွာ ေရးၿပီးအလြတ္က်က္ ခဲ့ၾကတယ္။ ဂစ္တာေကာဒ့္ေတြ ၾကားထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကတယ္။ ပ်င္းလာရင္က်ားထိုးတန္း ကစားၾကတယ္။ ရွံဴးတဲ့သူကို ေရာင္စံုခဲတံေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚ ေပါက္တတ္ကရ ေရးရတယ္။ လူေတြအမ်ားၾကီး မရွိပဲ က်ေနာ္တို႕ အူလိုက္သဲလိုက္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႕ကိုေနာက္တစ္ခု တိုးၿပီးခင္မိတာက ေရာင္စံုစကၠဴၾကယ္ေလးေတြ ကိုလွလွပပ ေခါက္တတ္တာပဲ။ ငွက္ပံုေလးေတြ ၿဖစ္ေအာင္လည္း ေခါက္တတ္ေသးတယ္။ သူ႕အေၿဖရဖို႕ က်ေနာ့္မွာ သူေပးတဲ့ ေရာင္စံုစကၠဴၾကယ္ ပုလင္းတစ္လံုးကို အကုန္ေခါက္ရိုးလိုက္ ေၿဖရေသးတယ္။ သူကအထဲကစာရြက္ ေသးေသးေလးထဲမွာ " ခ်စ္တယ္ " လို႕ရွင္းရွင္းေလး ေရးထားခဲ့တာ။ က်ေနာ္ကိုမွ အတာပါ။ ေနာက္မွသူၿပန္ေၿပာၿပတာက က်ေနာ္ပင္ပန္းမွာ ဆိုးလို႕ ဆိုၿပီးေရာင္စံုစကၠဴၾကယ္ ေလးေတြထဲကမွ အခ်စ္ရဲ႕သက္ေသ ပန္းေရာင္ကို သံုးေလးခုေလာက္ပဲ ထည့္ၿပီးေခါက္ ထားခဲ့တာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေခါက္ရိုးေၿဖလိုက္တာ ပန္းေရာင္ကေနာက္ဆံုးမွေလ။ " ခ်စ္တယ္ " လို႕ေရးထားတဲ့ ပန္းေရာင္စကၠဴကိုေတာင္ ေနာက္ဆံုးမွ ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းရင္လည္း မလြတ္တမ္းၾကည့္ ၿဖစ္ၾကတယ္။ သူမကရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထက္ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ က်ေနာ့္ပုခံုးကို မွီၿပီးေနခြင့္ရတာ ပိုႏွစ္သက္တယ္။
တစ္ခါတစ္ရံ ဇာတ္လမ္းထဲ စိတ္ေရာက္ ေနတာနဲ႕သူမနမ္းလိုက္တာ ကို သတိမၿပဳလိုက္မိဘူး။ သူခပ္ဖြဖြေလး ဆြဲစိတ္လိုက္မွ သတိၿပန္၀င္ လာတတ္တဲ့ က်ေနာ္ပါ။ က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္သလို၊ သူမလည္းက်ေနာ့္ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ သူမကက်ေနာ့္နာမည္ကို တစ္လံုးတည္း အဖ်ားဆြတ္ေခၚတယ္။ ".........." တဲ့။

သူမနဲ႕ အပတ္စဥ္သြားေနၾက ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕ကို ဒယ္ဒီလာေစာင့္ေနတဲ့ေန႕။ ထိုေန႕က သဲၾကီးမဲၾကီး ရြာေနတဲ့မိုးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ ကံဆိုးေစခဲ့ တာပဲလား။ က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံေတြကလည္း ေလၾကီးမိုးၾကီးနဲ႕ပါ။ " မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ " ဆိုၿပီး တစ္ခြန္းတည္း ေမးခဲ့တယ္။ ဒယ္ဒီ့စကားေတြဟာ ၿပတ္သားလြန္းေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ေရာ သူမပါ ရွင္းၿပခြင့္ ေတာင္မရွိခဲ့ၾကဘူး။ စကားလံုး တစ္လံုးစီတိုင္း ဟာသူမကိုသာမကပဲ သူမယံုၾကည္ အားကိုးရာ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးကိုပါထိခိုက္ နာက်င္ေစခဲ့တယ္။ သူမအတြက္ကာကြယ္ ခဲ့တဲ့က်ေနာ့္ရဲ႕ စကားလံုးေတြဟာ ဒယ္ဒီ့ရဲ႕ခပ္ၿပင္းၿပင္း လက္သီးတစ္ခ်က္ကို မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ကားခပ္ေ၀းေ၀း ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ထိ သူမက်ေနာ့္ကို ေငးၾကည့္ေနဆဲ။ သူမေၿခလွမ္းေတြက သူမရဲ႕ယံုၾကည္ရာ ဘုရားေက်ာင္းၾကီးဆီကို ဦးတည္သြားေနမယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္သိေနခဲ့ပါတယ္။

အၿပာေရာင္ ေခါက္ထီးတစ္လက္ တည္းေၿမၿပင္ေပၚမွာ ပိုင္ရွင္မဲ့ေနခဲ့တယ္ေလ။

(၃)က်မနာမည္က မိေခ်ာပို။

က်မမိဘေတြက က်မကို မိေခ်ာပို လို႕ပဲေခၚတယ္။ က်မနားမွာ ၾကားရတာအခါးဆံုးပဲ။ က်မေဘာ္ဒါေရာင္းရင္း ေတြကိုကေတာ့ " ေမာင္ပို " ဆိုသြားမထိ နဲ႕။ နားကားသြားမယ္တဲ့။ က်မကို အေဖနဲ႕အေမကလြဲလို႕ ရက္ကြက္ထဲ မိေခ်ာပို ေခၚလို႕ကေတာ့ တန္းမေရြးဘူး။ လာထားပဲ။ က်မမွာ ငယ္ေဖာ္သူငယ္ခ်င္း " ငေန " ရွိတယ္။ ဒီေကာင္က က်မအေပၚေကာင္းေပမယ့္ ဆရာၾကီးသိပ္လုပ္ ခ်င္တယ္။ မတည့္အတူေနေပါ့။ ဒီေကာင္က ေယာကၤ်ားအစစ္ၿဖစ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ သရဲေဘာေၾကာင္ တတ္တဲ့ေကာင္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္လကို တစ္ၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ဒီေကာင္နဲ႕ နားပန္းသတ္ေနၾက။ က်မအရြယ္ေလး ေရာက္လာေတာ့ လက္သီးေၾကးပဲ ခ်ေတာ့တယ္။ နပန္းသတ္ရင္ အေဖကက်မကို ၿပန္သတ္မွာေလ။ က်မနဲ႕ ငေနက ေက်ာင္းတက္ကတည္းက တစ္တန္းတည္း ေနလာခဲ့တာ။ နည္းပညာတကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့လည္း အတူတူပဲ။ ေက်ာင္းမွာအၿပင္ေဆာင္ ေနၾကေတာ့ က်မက ငေနတို႕ ေယာကၤ်ားေလးေဆာင္မွာ ေနဖို႕ အပူတစ္ၿပင္း ၾကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ အေဖလိုက္လာၿပီး ဗ်င္းေတာ့မွ က်မေက်ာေကာ့ခဲ့ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်မက ကိုးတန္းေရာက္မွ ေက်ာင္းလံုခ်ည္စ၀တ္ခဲ့တာ။ အဲဒီေန႕ ငေနက်မကို ၾကည့္ၿပီးရီလို႕ လံုခ်ည္ကိုခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဒီေကာင့္ေနာက္ တုတ္နဲ႕လိုက္တာ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ပြဲဆူခဲ့ဖူးေသးတယ္။ က်မက လံုခ်ည္ေအာက္အၿမဲ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ေခါက္၀တ္ထားတာ။ ေနာက္ေန႕က်မအေဖ ထမင္းတစ္နပ္မေကၽြးပဲ တိုင္မွာၾကိဳးတုတ္ဖူး ကတည္းက က်မခါးမွာ လံုခ်ည္ၿမဲလာ ခဲ့တယ္။ ငေနက တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့ရည္းစား ကိစၥေပြခ်င္ေသးတယ္။ က်မကို ေဒါသထြက္ေစတာက က်မနဲ႕သူ ၾကိဳက္တဲ့ မိန္းကေလးက အၿမဲလာလာ တူေနတတ္တာပဲ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ က်မကေတာ့ အေနနီးဖို႕ တစ္ဗန္းသာသာေပါ့။ ေကာင္မေလးေတြက ဒီေကာင့္ကို ဘာၾကည့္ၿပီး King ေပးသလဲ မသိပါဘူး။ က်မကေတာ့ သူ႕ကိုႏွပ္ခ်ီးတြဲေလာင္း နဲ႕ပံုပဲတြဲၿမင္တယ္။ က်မနဲ႕ငေန ေက်ာင္းက Queen ကိုအၿပိဳင္ပိုးရာကေန ရန္သူေတြ ၿဖစ္မွန္းမသိ ၿဖစ္သြားၾကေတာ့ တာပဲ။

ဒုတိယႏွစ္ ေအာင္စားရင္းထြက္ေတာ့ ငေနနဲ႕ သူမက တရား၀င္ခ်စ္သူေတြ ၿဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ က်မေက်ာင္းကေန အၿပီးထြက္လိုက္တယ္။ က်မမိဘေတြကို အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး ပညာေရးတကၠသိုလ္ကို ေၿပာင္းတက္ခဲ့တယ္။ က်မေက်ာင္းပိတ္လည္း အိမ္မၿပန္ ၿဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ က်မအတြက္အေဖာ္ဟာ စာအုပ္ေတြၿဖစ္လာခဲ့တယ္။ စာေပထဲကေန အမွန္တရားကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ က်မၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ သဘာ၀တရား ေတြကိုခ်စ္တတ္လာ ခဲ့တယ္။ ေက်ေက်နပ္နပ္ လည္းလက္ခံတတ္ လာခဲ့တယ္။ ဆံပင္ေတြဆက္ မညပ္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေဖက်မကို လာေတြ႕ေတာ့ အေဖ့မ်က္လံုးေတြကို က်မဖတ္တတ္ခဲ့တယ္။ က်မေစလိုရာေစ နဲ႕ေတာင္တန္းေဒသ ဘက္ကိုတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဖို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်မတစ္ပည့္ေလးေတြရဲ႕ " မဂၤလာပါဆရာမ " ဆိုတဲ့ စကားခ်ိဳးက က်မစိတ္ေတြကို ပိုၿပီးေပ်ာ့ေၿပာင္း လာေစခဲ့တယ္။ တည္ၿငိမ္တဲ့ မိန္းမသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို က်မၿမတ္ႏိုးတတ္ လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ရင္တြင္းၿဖစ္ ကဗ်ာေတြကို အဓိပၸာယ္ၿပန္ဖို႕ ရွက္ေနခဲ့တယ္။ ေခါင္းစဥ္ နဲ႕စာသားသာ ကြဲၿပားၿပီး ခံစားခ်က္က တစ္ခုတည္းပဲ ဦးတည္ေနလို႔ပါပဲ။ က်မေသတဲ့ အထိ သူ႕ကိုထပ္မေတြ႕ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။

-----------------------------------------။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။----------------------------------------

အခ်စ္မွာ ရယူပိုင္ဆိုင္ၿခင္းနဲ႕ စြန္႕လြတ္အႏွစ္နာခံၿခင္း ရယ္လို႕လူေတြက ပညတ္ထားၾကတယ္။ အခ်စ္ကို ပံုေဖာ္ရင္းပဲ သီအိုရီေတြ အန္က်လာတတ္တယ္။ စာေရးသူက ရိုးသားတဲ့အခ်စ္မ်ိဳးကိုပဲ ၿမတ္ႏိုးတယ္။ သူ႕မွာ ပညတ္မႈ၊ ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈ ေတြမလိုအပ္ဘူး။ သိပ္ခါးတဲ့ ေကာ္ဖီေတာင္ အခ်စ္ခတ္ရင္ ခ်ိဳလာႏိုင္မွာပါ။ အခ်စ္ဆိုတာ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲမဟုတ္ပဲ အေနေတာ္ေလာက္ ခ်ိဳေနရင္ေတာင္ တန္ဖိုးရွိလွပါၿပီ။ အခ်စ္ကို ခမ္းခမ္းနားနား စာဖြဲ႕ ရေလာက္ေအာင္လည္း စာေရးသူ မကၽြမ္းက်င္ပါ။ တတ္ႏိုင္တာက ရိုးသားမႈနဲ႕ သစၥာရွိမႈပါပဲ။ ဒီထက္ပိုၿပီး အခ်စ္အတြက္ ဘာမွ မခ်မ္းသာပါ။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း အခ်စ္ဆိုတာ ဒိုင္ယာရီထဲက နံပါတ္စဥ္ေတြလိုပဲ၊ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ နဲ႕ေပါ့။ အခ်စ္အတြက္ သီတင္းကၽြတ္က ၿပကၡဒိန္ၿပင္ပ ေရာက္မေနဖို႕က အေရးၾကီးဆံုးပါ။ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ လမ္းခြဲပါပဲ။



ဖန္ေန၀န္း