ငါ့ဘ၀ခရီး ေတြဟာ
ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ညအခ်ိန္ေတြမွာေရာ..
အလင္းရွိတဲ့ ေန႕ေတြမွာပါ အထီးက်န္ဆန္လြန္းေနတတ္တယ္။
အထီးက်န္သစ္ပင္ရဲ႕ ရွင္သန္မႈဟာ..
ဆံုးရံႈးမႈေတြ၊ အံၾသမႈေတြ၊ ရႈပ္ေထြးမႈေတြနဲ႕
ၿပီးေတာ့...အသည္းကြဲမႈေတြေရာေပါ့။
ကမၻာေၿမၾကီးရဲ႕ ဆြဲငင္မႈေၾကာင့္သာ ရပ္တည္ေနႏိုင္တာပါ..
ေအးခဲေတာင့္တင္းေနတဲ့ " ေဆာင္းသစ္ပင္ " တစ္ပင္နဲ႕အလားတူပါပဲ။
ငါ့ရဲ႕
အထီးက်န္တဲ့ အၿပံဳးေတြၾကားမွာ
ေၾကကြဲမႈနဲ႕ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ငိုေၾကြးေနၾကတယ္။
ေနရာတိုင္းမွာလည္း ငါမရွိေတာ့ဘူးလို႕ ခံစားေနရတယ္...
၀ိဥာဥ္မဲ့ခႏၶာနဲ႕ အတူအထီးက်န္ ေန႕ရက္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ထိ မ်ားၿဖတ္သန္း ေနရဦးမွာလဲ။
တစ္စကၠန္႕ရဲ႕ အပံုေလးေတြေလာက္...
ဒႆမေလးေတြရဲ႕ အပိုင္းအစ ေလးေတြေလာက္ေတာင္
ငါ့မွာ ေပ်ာ္ရြင္မႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။
တစ္ကယ္ေတာ့
အခုလို အထီးက်န္ေနရတာဟာ......။
ဖန္ေန၀န္း
ဖန္ေန၀န္း
No comments:
Post a Comment